ΚΑΤΗΓΟΡΩ

Περιγραφή:

«Έλεγα πως ο ήρωάς μου είν' ένας από μας. Θα μπορούσα κιόλας να σας αποκαλύψω πως είν' ένας πολύ γνωστός των περισσοτέρων σας· τον συναντάτε, τον χαιρετάτε συχνά και συνδέεστε [..] μαζί του. Και δε θα μ' ένοιαζε, μάλιστα, αν αυτή μου η αποκάλυψη έφερνε το βιβλίο μου στο δικαστήριο. Πάντα μου το ήθελα ένα δικαστήριο, και μια ευκαιρία καθολικής μου απολογίας για όσα έχω σκεφτή κ' έχω γράψει. Νομίζω πως χρειάζεται πια ένας πολύ καλά σταθμισμένος καταλογισμός ευθυνών για όλα όσα συμβαίνουν. Αλλά δεν ήρθε νομίζω ακόμα η ώρα αυτή, γιατ' είναι κι άλλα να γίνουν από δω κ' εμπρός -που θα ξεκινάν ύστερα απ' τις σελίδες ενός βιβλίου! Και σημασία έχει να γίνουν αυτά αναμεταξύ σας, μετά το διάβασμα!
Γι' αυτό μόνο αναβάλλω το δικαστήριο που έλεγα...»
Τέτοιες υπαρξιακές σκέψεις προσδιώριζαν το Ρένο στα ταυτοτικά του Χειρόγραφα του Max Tod, μια πενταετία τουλάχιστον προτού κάνη πράξη τα γραφόμενά του. Και το ύφος του αποκαλυπτικό: Αυτός διάλεξε να δικαστή, έτσι, σαν άλλος Σωκράτης αυτοκτόνος - καθώς τον ωνόμαζε αργότερα, βάζοντάς τον στην κορφή των προτύπων. Δεν τίθεται θέμα καμμιάς προφητείας. Εκείνος ώρισε το χρόνο του δικαστηρίου, αλλά ο χρόνος τον βρήκε ακόμα «ανωρίμαστο»: έσυρε τα πράγματα, τα εξεβίασε, μπαίνοντας στη Βουλή, καταγγέλοντας προσωπικά, ένας μόνος, την καπηλεία της Πολιτικής στον Τόπο. Ίσως, όμως, επείγονταν να μιλήση υπό συνθήκην «διωγμού»...
Συγγραφέας ξεκάθαρα βιωματικός, προκαλεί καταστάσεις, ή βρίσκεται στη δίνη τους, ακόμα και στ' όνειρο, και τις αφηγείται με το δικό του ερμηνευτικό τρόπο.