Ιστορία ελληνικού και ρωμαϊκού δικαίου

Περιγραφή:

Η Ιστορία του Ελληνικού και του Ρωμαϊκού Δικαίου αποτελεί ένα μάθημα με γνωστικό αντικείμενο που εκτείνεται σε δύο μεγάλους και αυτοτελείς κλάδους της Ιστορίας του Δικαίου, στο Ελληνικό και το Ρωμαϊκό Δίκαιο.
Οι κλάδοι αυτοί, μολονότι έχουν στις μεμονωμένες διερευνήσεις τους τα ατομικά εκείνα χαρακτηριστικά που προσδίδουν την επιστημονική ιδιαιτερότητα αλλά και την αυτοτέλεια του καθενός από τους κλάδους αυτούς, διδάσκονται, μολαταύτα, στο μάθημα αυτό σε ενιαία βάση, αλληλοσυμπλεκόμενοι, αλληλοσυμπληρούμενοι και αλληλοεπηρεαζόμενοι, για λόγους ιδιαίτερα εκπαιδευτικούς (με την έννοια της παροχής της απαραίτητης ιστορικο-δικαιικής παιδείας) και διδακτικούς.
Βασική αιτία της μορφής της διδασκαλίας αυτής αποτελεί το γεγονός ότι η ειδικότερη εξέλιξη του Ελληνικού Δικαίου, με τη μορφή που λειτουργούσε στις διάφορες αρχαίες "Ελληνίδες" πόλεις, ανακόπηκε με τη ρωμαϊκή κατάκτηση των ελληνικών περιοχών το 2ο αι. π.Χ. και την άρση της ελληνικής πολιτικής κυριαρχίας, με αποτέλεσμα την αναγκαστική εμφάνιση του Ρωμαϊκού Δικαίου στις περιοχές που κυριαρχούσε μέχρι τότε το Ελληνικό Δίκαιο.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι της κλασικής αρχαιότητας, ο ελληνικός και ο ρωμαϊκός, "συγχρωτίζονται" ακούσια ή εκούσια στις ίδιες περιοχές, όπου λειτουργούσαν τα αρχαία ελληνικά Δίκαια, ως μερικότερες εκφάνσεις ενός γενικότερου Δικαίου, του αρχαίου Ελληνικού.
Η "σύμπλεξη" των δικαίων των κόσμων αυτών είναι αναγκαστική.
Το ζητούμενο στην τεκμηρίωση αυτής της ίδιας της φύσεως του μαθήματος της Ιστορίας του Ελληνικού και του Ρωμαϊκού Δικαίου δεν είναι ο "παραλληλισμός" των δύο αυτών δικαίων, δηλαδή στην ουσία η σύγκρισή τους, γιατί μια τέτοια προσπάθεια θα ήταν ανεδαφική και δε θα κατέληγε σε ουσιαστικό συμπέρασμα, μια και τα δίκαια αυτά είχαν διαφορετική δομή, ούτε ποιο από τα δίκαια αυτά υπερίσχυσε, ή επηρέασε περισσότερο το ένα το άλλο, ή, τέλος, ποιο αφομοίωσε το άλλο. [...] (Από τον πρόλογο του συγγραφέα)