Babel

Τι είχαν να μοιράσουν άραγε οι έκπτωτοι άνθρωποι, οι χτιστάδες εκείνου του ψηλού πύργου, ακόμα και όταν άρχισαν να μιλούν διαφορετικές γλώσσες;

Τι είχαν να χωρίσουν, αιώνες αργότερα, οι μουτζούρηδες απ’ όλα τα έθνη που σκάβανε το κάρβουνο βαθιά στις στοές του Βελγίου;

Ένα νεαρό ζευγάρι προσφύγων που σώθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης περπατά σαστισμένο σε μια πόλη αλλόγλωσση, τις Βρυξέλλες. Το 1924, «την πέμπτην του μηνός Μαρτίου», είναι ακόμα εκεί. Εκατό χρόνια μετά στους ίδιους δρόμους, το εγγόνι τους αναζητάει κάτι απ’ τα σβησμένα τους χνάρια. Μα τα δικά του βήματα τον φέρνουν αναπάντεχα μπροστά σ’ ένα καφενείο. Στο τελευταίο ελληνικό καφενείο στο Μόλενμπεκ! Κι εκεί μέσα, καθώς ακούγεται από το τζουκ μποξ η μπάσα φωνή του Καζαντζίδη, μια παρέα γερόντια, παλιοί ανθρακωρύχοι κάθε φυλής και γλώσσας, κάθονται και συζητούν για το φευγαλέο κι εύθραυστο ετούτο θαύμα της ύπαρξης.

Ένας σκύλος ράτσας, ένα σκυλί αδέσποτο, τι θα μπορούσε να πει για όλα αυτά;