Οι κύκλοι ξέρουν καλό σημάδι

Πολλές φορές, ο αέναος κοινωνικός κύκλος στροβιλίζει την προσωπική μας ιστορία, τη ραπίζει, την επεκτείνει, την αιμορραγεί, την ανυψώνει με επαναλαμβανόμενες ιλιγγιώδεις στροφές, μετατρέποντας τη φαντασία και το ονειρικό σε ψυχική εκτόνωση και πνευματική ανάταση. Ένας στροβιλισμός ο οποίος γλυκαίνει τις στιγμές και τις μνήμες, ένας στροβιλισμός που διεμβολίζει τις ανησυχίες γιατί εξαϋλώνει τον χώρο του ανεκπλήρωτου και ανακηρύσσει την ελπίδα σε βασίλισσα του ψυχικού μας κάστρου.

Στη μεγεθυμένη αλλά πάντα οριοθετημένη κοινωνικοπολιτική σου ζωή, η εξωστρέφεια και ο υπέρμετρος αυθορμητισμός γεμίζουν με σύννεφα ανέλπιστης καταιγίδας, έτοιμα κάθε φορά να βρέξουν συγκινησιακά το βιωματικό σου γίγνεσθαι. Τούτη η γλυκιά καταιγίδα μεγεθύνει και ωριμάζει τις εμπειρίες, τέμνοντας τις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων.

Σαν να κολυμπάς στη λίμνη του χωροχρόνου μέχρι να ταξιδέψεις μαζί με την κιβωτό των συναντήσεων. Αναρωτιέσαι τότε πώς εξυφάνθηκε τούτη η συνωμοσία των πιθανοτήτων, αψηφώντας τη δυσκολία ανάδυσης του απίθανου.

Η εν λόγω συγγραφική προσπάθεια είναι ένα ράπισμα στην αγνωμοσύνη της ιστορίας και της εργώδους προσπάθειας του ανθρώπου των προηγούμενων γενεών. Ένα ράπισμα στην πάση θυσία ανιδιοτελή κοινωνική ανέλιξη. Η αφηγηματική του ματιά αρπάζει τις σμίξεις της ιστορίας όταν επιχειρούν να δραπετεύσουν και τις παρακολουθεί να θεριεύουν εξελικτικά στα απόρθητα κελιά του νου και της καρδιάς. Ένα βιβλίο γεμάτο ελπίδα.