«Το σπαθί μου, Ειρήνη!»

Αν νομίζεις ότι οι απόστρατοι στρατηγοί ήταν τόσο αφελείς και τόσο αδέκαστοι όσο ο Παπαγιαννόπουλος στο «Φωνάζει ο κλέφτης»…

Ή τόσο συντηρητικοί και τόσο ακίνδυνοι όσο ο Ορέστης Μακρής στη «Θεία από το Σικάγο»…

Δεν μιλάμε για τη μεγάλη οθόνη, αλλά για την προβολή μιας κοινωνικής ομάδας στην καθημερινότητά της…

Δεν μιλάμε για την Έβδομη Τέχνη, μα για τις επτά και περισσότερες τέχνες, στις οποίες διακρίθηκαν οι απόστρατοι και αποστρατευόμενοι και βετεράνοι και οι κοινωνικοί κύκλοι που τους περιείχαν…

Μια πρώτη καταγραφή, που αποτελούσε σοβαρή έλλειψη στην επίσημη Ιστορία, πάντα με αποσιωπητικά, εν όψει νέων στοιχείων, για όσους κράτησαν όπλο και δεν ζήτησαν αμοιβή γι’ αυτό. Για όσους ζήτησαν και πήραν χολή. Για όσους ζήτησαν κι έλαβαν υποσχέσεις. Αλλά και για όσους ζήτησαν κι έλαβαν. Και για όσους έφαγαν μόνοι τους. Εθνοκεντρικά, φιλελεύθερα και λενινιστικά, συγχρόνως. Μια ιστορική ψηφίδα. Μικρή και τεράστια. Από τη Γραμμενίτσα Άρτας ώς την Αρναία Χαλκιδικής κι από τη Γραβιά Φωκίδος ώς τους Έξω Ποτάμους Λασιθίου. Από τη Σχολή Ευελπίδων ώς τη Γυάρο. Από το Τουμλού Μπουνάρ ώς την Τασκένδη. Όπου και όταν σηκώθηκαν οι Έλληνες να παίξουν τον πόλεμο και κατόπιν το σκέφτονταν και το τόνιζαν ή τους βασάνιζε αυτό ισόβια…

Σε πολλές γενιές και πολλούς τόπους, όπου και να κατέληγαν…

Αφού πατρίδα είναι μεν η παιδική ηλικία… αλλά κύρια οι ίδιοι στη ζωή, μα και οι επόμενοι μετά τον θάνατό τους, θα μνημόνευαν ανελλιπώς τον καιρό που παίζαν τον πόλεμο…