Πεζοπορία στις νεφέλες

Καταλήξαμε στις νεφέλες. Μας καλωσόρισαν και μας ξενάγησαν. Δεν είχαν πολλές επισκέψεις από αιθεροβάμονες, όπως μας είπαν. Σουλατσάραμε αρκετή ώρα αλλά δεν βρήκαμε ούτε πουγκιά με χρυσά νομίσματα ούτε κότες με χρυσά αυγά. Βρήκαμε όμως μια ορφανή άρπα που έπαιζε επιδέξια παράλληλες μελωδίες και η μουσική της μας οδήγησε σε μία αίθουσα με καθρέφτες σε όλους τους τοίχους. Τα είδωλα δεν μας έμοιαζαν, ούτε και μεταξύ τους. Το σύνολο πάντως θύμιζε πολυφωνική σύνθεση· όχι πάντα ευήκοη, δυστυχώς.

Στα αφηγήματα αυτά περιλαμβάνονται μερικές από τις εντυπώσεις.

Δεν προλάβαμε να περιηγηθούμε παντού, γιατί είχε αρχίσει να νυχτώνει και δεν είχαμε προνοήσει να κρατάμε φανάρι. Όταν πατήσαμε τα πόδια μας στο χώμα έβρεχε. Οι νεφέλες είχαν κλάψει. Μόλις τα δάκρυά τους στέρεψαν αναδύθηκε η πανσέληνος που μας συνόδεψε στοργικά στον δρόμο της επιστροφής.

Ήταν ευχάριστα εκεί πάνω, όπως στα παραμύθια.