Όρνιθες

Αγαπητοί μου θεατές,

αν κάποιος από σας θελήσει μαζί με τα πουλιά να ζήσει,

ευχαρίστως να κοπιάσει. Θα κερδίσει, δε θα χάσει:

πλούτο και χαρά, υγεία, γέλια και χορούς, αστεία

και μέσα σ’ όλα τ’ άλλα και του πουλιού το γάλα.

Γιατί έχουμε φτερά. Πετάμε στον αιθέρα, κάνουμε τη νύχτα μέρα.

Καλοί μου άνθρωποι, φυλές και ράτσες δεν κοιτάμε

κι από τέτοια δε μασάμε. Τα νόμιμα, τα ηθικά σας,

και τα δικονομικά σας τα μπερδεμομπερδεμένα

τα ’χουμε χε… κουτσουλημένα.

Εδώ δεν είναι της Αθήνας, εδώ είναι «εννιά έχει ο μήνας».

Φίλοι μου αγαπημένοι, αν είναι κάποιος άρρωστος

και γράφει διαθήκη, εμείς τονε γιατρεύουμε, τον κάνουμε περδίκι.

Κι ο δούλος σας, ο υπηρέτης που την κοπάνησε –δραπέτης–

τίποτα δε θα φοβάται, σαν πουλάκι θα κοιμάται.

Αυτό θα πει έχω φτερά. Πετάω στον αιθέρα, κάνω τη νύχτα μέρα.

Γιατί έτσι μας αρέσει. Ελεύθερα φύσει και θέσει.

Και ένα, δύο, τρία:

Σας μεταμορφώνουμε, σας μεταφτερώνουμε

και φτου ξελευτερία.