Τα παπούτσια που λιώναν στον χορό

Περιγραφή:

ΙΩΑΝΝΑ ΡΑΛΛΗ
    Τα παπούτσια που λιώναν στον χορό
Το βιβλίο Τα παπούτσια που λιώναν στον χορό της Ιωάννας Ράλλη, εκδόθηκε με αφορμή την έκθεσή της στην γκαλερί Ζουμπουλάκη τον Μάιο του 2025. Όπως γράφει η επιμελήτρια Ελένη Κυπραίου: «H Ράλλη που έχει δημιουργήσει μια προσωπική ζωγραφική, φωτογραφική και γλυπτική πορεία ως τώρα, σ’ αυτήν την 12η ατομική έκθεσή της, υλοποιεί ένα δρώμενο, ένα συνολικό έργο τέχνης όπου εκτός από τη δική της κατάθεση, η λογοτεχνία, η μουσική και η αφήγηση, συνδιαλέγονται».
Στην έκθεση παρουσιάστηκαν μια σειρά από 12 ζωγραφικά ζευγάρια, τέμπερα σε χαρτί, ένα έργο αποτελούμενο από 72 μικρά ζωγραφικά έργα, καθώς και μια γλυπτική εγκατάσταση.

«Ζωγραφικά η Ράλλη, σ’ αυτή την έκθεση απελευθερώνεται από την τυπική απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος —που η ίδια έχει εξαντλήσει στο παρελθόν— και αναζητά νέα σχήματα, άφυλα, χρωματιστά, με πολυπολιτισμικά χαρακτηριστικά που στροβιλίζονται στον δισδιάστατο χώρο του χαρτιού και τελικά αποσπώνται και απλώνονται στον χώρο. 
Η εγκατάσταση με τα 24 ζευγάρια χειροποίητα πλεκτά γυναικεία παπούτσια με σύρμα, υφάσματα και κλωστές, υποδηλώνει την ελεύθερη βούληση και την αυτοδιάθεση των ανθρώπων καθώς και την ελευθερία του καλλιτέχνη να εκφραστεί με κάθε μέσο».
Είναι πεποίθηση της Ράλλη πως το αγαπημένο παραμύθι κάθε παιδιού αποκαλύπτει κάτι για τον νου και τον ψυχισμό του. Το δικό της αγαπημένο παραμύθι ήταν «Τα παπούτσια που λιώναν στον χορό» των αδελφών Grimm. Ωστόσο, η Ράλλη αντιστεκόταν από παιδί και αντιστέκεται ακόμα στο τέλος του παραμυθιού —ένα τέλος που της φαίνεται ότι επικυρώνει την πειθάρχηση της ανεξάρτητης βούλησης, την επιβολή και, εντέλει, την τιμωρία—, γι’ αυτό ζήτησε από τέσσερις συγγραφείς, τη Λένια Ζαφειροπούλου, τη Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, τη Μαρία Καλιαμπέτσου και τον Χρήστο Σακελλαρίδη, να ξαναγράψουν το παραμύθι αλλιώς, με διαφορετικό τέλος. 
Ταυτόχρονα, ζήτησε από τον Αστρινό Καραγιωργάκη να γράψει πρωτότυπη μουσική για τα έργα, η οποία ακουγόταν κατά τη διάρκεια της έκθεσης.