«Η Θερμοκρασία της Αλήθειας»

«Ενώ μεγάλο μέρος της σχετικής βιβλιογραφίας περιορίζεται σε στιγμιότυπα ή επιμέρους επεισόδια, το παρόν Βιβλίο εστιάζει στις χρονικές διαστάσεις και στα σωρευτικά αποτελέσματα της μεταναστευτικής διακυβέρνησης σε βάθος δεκαετίας. Η ανάλυση αναδεικνύει την Ελλάδα ως κρίσιμη περίπτωση για την κατανόηση των προκλήσεων και των αντιφάσεων της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής διαχείρισης, μεγιστοποιώντας τη συμβολή του έργου και προσφέροντας τεκμηριωμένα ευρήματα με συγκριτική και ευρύτερη αναλυτική αξία… Το Βιβλίο οργανώνεται γύρω από πέντε “κόμβους μετασχηματισμού”, που σηματοδοτούν καίριες τομές στην ελληνική μεταναστευτική πολιτική: την Ευρωπαϊκή Ατζέντα του 2015, τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας το 2016, τα γεγονότα στον Έβρο το 2020, την πανδημία COVID-19 και, τέλος, το Νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο. Οι συγγραφείς δεν περιγράφουν αυτές τις στιγμές ως απομονωμένα επεισόδια. Αντιθέτως, τις εξετάζουν με κριτική σκοπιά, ως σταθμούς μιας εξελισσόμενης και αμφιλεγόμενης διαδικασίας, μέσα από την οποία συγκροτείται ο τρόπος, με τον οποίο η Ελλάδα (και η Ευρώπη) κατανοούν, διαχειρίζονται και ενίοτε εργαλειοποιούν τη μετανάστευση… Το παρόν Έργο είναι το πρώτο στην ελληνική γλώσσα, που αξιοποιεί τη θεωρία της ασφαλειοποίησης, με τρόπο τόσο συστηματικό και εμπεριστατωμένο για να μελετήσει τη μετανάστευση… Το Βιβλίο συνθέτει έναν πλούσιο αναλυτικό καμβά, που συνδυάζει τρεις (θεωρητικές) παραδόσεις… Οι συγγραφείς αξιοποιούν πληθώρα ερευνητικών πηγών για να χαρτογραφήσουν τη διαδικασία και τις επιπτώσεις της ασφαλειοποίησης της μετανάστευσης στην Ελλάδα. Η ανάλυση δεν ηθικολογεί ούτε δαιμονοποιεί. Αναγνωρίζει τον ρόλο της Ελλάδας ως Κράτους πρώτης υποδοχής, εντός ενός συχνά ανεπαρκούς και αντιφατικού ευρωπαϊκού πλαισίου. Καταγράφει ειλικρινείς προσπάθειες θεσμικής ενίσχυσης και συντονισμού, χωρίς να αποσιωπά τις καθυστερήσεις, τις αντιφάσεις και τις πολιτικές επιλογές, που παγιώνουν την κρίση αντί να την επιλύουν… Οι συγγραφείς δεν περιορίζονται στην ανατομία του προβλήματος, αλλά διατυπώνουν ρεαλιστικές λύσεις. Η πρόταση των συγγραφέων δεν είναι ουτοπική: βασίζεται σε συγκριτική εμπειρία, θεσμικά προηγούμενα, και ρεαλιστική κατανόηση των περιορισμών και των δυνατοτήτων του ελληνικού και ευρωπαϊκού πλαισίου. Γι’ αυτό και η συνεισφορά του Βιβλίου είναι ταυτόχρονα θεωρητική και πρακτική… Το Έργο αποκτά πρόσθετη αξία ακριβώς επειδή καταφέρνει να λειτουργήσει ταυτόχρονα ως καταγραφή, ως κριτική και ως πρόσκληση για επαναπροσδιορισμό. Η μεταναστευτική πολιτική δεν αντιμετωπίζεται απλώς ως διαχειριστική πρόκληση, αλλά ως καθρέφτης συλλογικών επιλογών. Σε μια δεκαετία πολλαπλών κρίσεων –οικονομικής, προσφυγικής, υγειονομικής, γεωπολιτικής– οι συγγραφείς καταφέρνουν να υφάνουν ένα ενιαίο νήμα, δείχνοντας ότι οι κρίσεις δεν είναι ασύνδετα επεισόδια, μα σταθμοί μιας κοινής αφήγησης για το ποιοι είμαστε και ποιοι μπορούμε να γίνουμε».