Το αγόρι που άκουγε τα δέντρα να μιλούν

«Ναι, είμαστε κι εμείς εδώ, ένας ολόκληρος κόσμος δίπλα σας. Μας ακούτε;»

Κάθομαι στο παγκάκι μου στο πάρκο. Γλυκό κελάηδισμα…

«Λυπάμαι που δεν αναγνωρίζω τη λαλιά σας. Ίσως να ’στε χελιδόνια, μα σίγουρα μικρά πουλάκια, τόσο λεπτές φωνούλες. “Σπουργίτια”, μου λέει μια φωνή μέσα μου».

Κλείνω τα μάτια. Το πάρκο μού δίνει γαλήνη, ο Βόλος μου δίνει γαλήνη. Ευχαριστώ… Ευγνώμων…

«Μα από πού παίρνετε τις πληροφορίες σας;» ρωτώ τα δέντρα.

Μου έρχεται μια εικόνα: Ρίζες μικρές και μεγάλες απλωμένες βαθιά στη γη, χώμα σκούρο, λασπώδες, εύφορο. Το χώμα της γης της Μαγνησίας, το χώμα που έπαιρναν οι ιερείς στα Ασκληπιεία, φύτευαν χόρτα που έτρωγαν οι κατσίκες κι έβγαζαν «μαγνητισμένο» γάλα, με το οποίο τάιζαν τους παρίες, τα μεγάλα χρυσά θεραπευτικά φίδια που χρησιμοποιούσαν για τις θεραπείες τους.

«Από εκεί, λοιπόν, παίρνετε τα πάντα;»

«Φυσικά. Από πού αλλού; Απ’ την Αρχαία Γη…»