ΑΝΑΔΥΣΗ

Είμαι μια μικρή ξύλινη σφήνα στην πόρτα του μπάνιου. Φτωχή και άβαφτη, έχω μόνιμη και σταθερή δουλειά από την οποία εξασφαλίζω την παραμονή μου στο σπίτι που κατοικώ. Η δουλειά μου είναι να κρατάω συνέχεια ανοιχτή την ξύλινη ψευτοβαμμένη πόρτα του μπάνιου επί εικοσιτετραώρου βάσεως.

Μπορεί να νομίσεις ότι η δουλειά μου είναι εύκολη, αφού απλά κάθομαι στο ίδιο σημείο σαν κατώτερη κατηγορία βιβλιοστάτη και ιδροκοπώ στηρίζοντας την πόρτα.

Κι όμως... δεν είναι καθόλου. Και κυρίως, γιατί οι περισσότεροι απλώς δε με βλέπουν. Αυτοί που με βλέπουν και με επανατοποθετούν κάτω από την πόρτα όταν την ξανανοίγουν, είναι εξαιρετικά σπάνιοι. Χωρίζω πια τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, αυτούς που με βλέπουν και όλους τους υπόλοιπους.

Έχω απελπιστεί πια τόσο, που σκέφτομαι να μεταφερθώ σε ένα πιο ήσυχο σπίτι, όπου θα βρίσκομαι πάντα κάτω από μία πόρτα και θα εργάζομαι σταθερά.

Θα φύγω επιτέλους από εδώ, που οι περισσότεροι με παρατούν στην άκρη του πατώματος και πρέπει να περιμένω ώρες για να ξαναρχίσω να εργάζομαι μήπως και συμπληρωθούν επιτέλους κι εκείνες οι υπερωρίες μου.

Στον ύπνο μου ονειρεύομαι ότι βρίσκομαι ήδη, λέει, στο άλλο σπίτι και είμαι μια πολυτελώς βαμμένη σφήνα. Θα στέκομαι περήφανη κάτω από την ξύλινη γυαλιστερή πόρτα, δε θα υπολείπομαι επιτέλους σε τίποτα τους σνομπ κουλτουριάρηδες βιβλιοστάτες και η ζωή μου θα κυλά υπέροχα...

Μετά, ανοίγω τα μάτια μου και είμαι πάλι η ίδια άβαφτη σφήνα, στο πάτωμα του ίδιου μπάνιου, παρέα με τις μπάλες της σκόνης και τις σφουγγαρίστρες. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να φύγει από τη θέση της μια ξύλινη σφήνα;