Το ανάκτορο στις 4 π.μ.

συνεύρεσης του ζεύγους των γονιών. Συνιστά τον δεσμό κα-

ταγωγής του υποκειμένου. Πρόκειται για έναν βασικό δεσμό

νοήματος, διαρκώς ζωντανό, ελπίζουμε, παρόντα και ενεργό

στην ψυχική και κοινωνική ζωή μας. Συνιστά το θεμέλιο της

ικανότητας να είναι κανείς ζευγάρι με έναν άλλο, δηλαδή να

δημιουργεί και να μοιράζεται μαζί του μια ενορμητική-συ-

ναισθηματική εμπειρία την οποία αναλαμβάνει υπεύθυνα ως

υποκείμενο. Είναι το πρότυπο κάθε δημιουργικής συνάντη-

σης ενός ζεύγους, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη γέννηση

ενός νέου δεσμού νοήματος. Μπορούμε να σκεφτούμε την

πρωταρχική σκηνή σε κάθε βήμα της ψυχικής εργασίας που

δίνει νόημα σε μια εμπειρία, σαν ένα πείραμα, όπου παρακά-

μπτουμε την κανονική σειρά των πραγμάτων, ξεμαθαίνουμε

αυτά που γνωρίζαμε, δημιουργούμε μια νέα εμπειρία και μια

υπόθεση (φαντασίωση) που την ερμηνεύει. Η πρωταρχική

σκηνή περιλαμβάνει το παράδοξο της ταυτότητας που δο-

μείται με ναρκισσιστικές ταυτίσεις και με τις αποκρίσεις του

αντικειμένου. Θέτει τα ίχνη του άλλου μέσα στον εαυτό.