Μπουζούκι μου διπλόχορδο

Προσπαθώντας να την ψηλαφήσουμε, θα πάμε πίσω στους αιώνες για να βρούμε τους προγόνους του σημερινού μπουζουκιού, τότε που το τρίχορδον έπαιζε τον αψύν αντικρυστόν στα γλέντια των Ελλήνων (σημερινό απτάλικο ζεϊμπέκικο).

Σύμφωνα με τους μελετητές, τα έγχορδα αρχαία μουσικά όργανα διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: «Στην πρώτη κατηγορία, λύρας, κιθάρας, ανήκουν η φόρμιγξ, η κίθαρις και η βάρβιτος. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα λεγόμενα ψαλτικά όργανα. Η τρίτη κατηγορία αντιπροσωπεύεται από ένα και μοναδικό όργανο: Το τρίχορδον».

Η εξέλιξη της ονομασίας του τριχόρδου έως τις μέρες μας περίπου, ακολούθησε την εξής σειρά: Πανδουρίς - πανδούρα - φανδούρος - θαμπούρα - ταμπούρα - ταμπουράς - ταμπούρι - τσιβούρι…

Στην πορεία της ανάγνωσης του βιβλίου, παρακολουθούμε την παρουσία του στην ιστορία μέσα από σχετικές καταγραφές μελετητών και αντίστοιχες εικονογραφικές αποτυπώσεις. Ακολουθούν λαογραφικές καταγραφές, αναφορές στους παλιούς μπουζουκτσήδες, στην κατασκευή του οργάνου, στα ντουζένια, στους δρόμους και στα ταξίμια, καθώς και στις διαφορές τρίχορδου και τετράχορδου (τετράφωνου).

Το βιβλίο ολοκληρώνεται με έντεκα σχετικά άρθρα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι ιστορίες από δύο κιθαρίστες του Βασίλη Τσιτσάνη. Του Θεσσαλονικιού Χρηστάκη Βάσιου, με αναφορές στην «Αρχόντισσα», στον Μουσχουντή και στα… χασίσια και του Κρανιδιώτη Γιάννη Βενεκά, του τελευταίου κιθαρίστα στο πάλκο του Τσιτσάνη.

Τελευταίο κείμενο είναι αυτό του αείμνηστου χρονογράφου Γιώργου Καραμάνου, που αναφέρεται στον Γιάννη Παπαϊωάννου.