Πάντα μόνοι, μα πάντα μαζί

«Δεν το χωράει το μυαλό μου!» φώναζε η Κάτια περπατώντας φουριόζα πάνω κάτω στο σαλόνι.

«Δεν ήθελα να συμβεί. Αλλά μετά… ξέρεις πώς είναι ο έρωτας, η αγάπη. Δεν σε ρωτάνε. Μόνο ορμάνε πάνω σου με φόρα… δεν λογαριάζουν». Γιατί, πράγματι, όταν η αγάπη εισβάλλει στην καρδιά σου, τα πρέπει γκρεμίζονται στη στιγμή.

Και αντιστάθηκα, αυτή ήταν η αλήθεια μου. Αντιστάθηκα από την πρώτη εκείνη στιγμή, όταν με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ότι με αγαπάει. Έκανα ότι δεν άκουσα, δεν κατάλαβα. Έστησα τη ζωή μου διαφορετικά, και ας είχα και τους δυο τους ανάγκη, γιατί η Κάτια ήταν πάντα το στήριγμά μου, η αγκαλιά που έτρεχα να βρω παρηγοριά, όταν ο πατέρας μου μού στερούσε το οξυγόνο και δεν με άφηνε να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Αλλά εγώ δεν το έβαλα κάτω ποτέ, και αυτό γιατί η Κάτια δεν με άφησε.

Δεν ήθελα να την προδώσω. Και όταν ο Αλέξης μου εξομολογήθηκε τα πάντα, δεν τον άφησα να συνεχίσει. Άλλαξα πόλη, έφυγα. Προσπάθησα να ερωτευτώ, δεν τα κατάφερα είναι η αλήθεια, μα συνέχισα. Όμως, κανείς δεν ήταν ο Αλέξης…