Κοινωνιογραφήματα για την πολιτική και τον αθλητισμό

Εάν αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην ελληνική πραγματικότητα δεν θα είχαμε αυτή την «κατάντια» της πολιτικής και των πολιτικών, όπου η επαγγελματοποίηση και η διαχείρισή της ως να είναι ατομική τους επιχείρηση να αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.

Φυσικά σε αναλογία είναι και ο αθλητισμός όπου με την ευρεία έννοιά του θα έπρεπε να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα ωφέλιμα για τους πολίτες, τόσο στην ενεργητική του όσο και την παθητική του διάσταση.

Δηλαδή μιλάμε για τον «υγιή» αθλητισμό της σωματικής, συναισθηματικής και πνευματικής εφαρμογής ως μορφή μέσο και αναλογία αποδοχής, που υποστηρίζει και βελτιώνει τον άνθρωπο χωρίς καμία διάκριση προέλευσης και λειτουργίας.

Αυτός ο αθλητισμός στην ελληνική πραγματικότητα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει αφού οι ασχολούμενοι με την πολιτική τον θεωρούν το λιγότερο μη αναγκαίο και κυρίως τον χρησιμοποιούν ως μέσο χειραγώγησης των πολιτών.