ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Η ημερομηνία της γέννησής μου. Η μητέρα μου με έφερε στον κόσμο.

Οι γονείς μου αποφάσισαν να με ονομάσουν Αριστείδη. Ένας Δίκαιος

σε έναν κόσμο άδικο. Ήμουν ο μικρότερος και είχα τρία μεγαλύτερα

αδέλφια. Τη Γεωργία, τη Βασιλική και το Νικόλαο. Όλοι μας απόγονοι

της μεγάλης οικογένειας Στάμου. Όλοι μας γόνοι μιας εκ των πλουσιότερων οικογενειών των Αθηνών και της χώρας.

Εγώ αποφάσισα να ακολουθήσω τη ροή. Διαφωνούσα με όλα αυτά.

Δεν καταλάβαινα το λόγο να υπακούω στα αδέρφια μου, όταν δεν

υπάκουα στον πατέρα μου. Και όσο οι τρεις κυνηγούσαν τα θηράματα

που όριζε ο πατέρας εγώ χανόμουν στη βιβλιοθήκη και χανόμουν σε

σελίδες και κόσμους προς απογοήτευση των υπολοίπων και προς

τέρψη δική μου.

Δεν είχα φωνή. Δεν εξέφραζα απόψεις. Μεγάλωνα μόνος. Σε απόλυτη

ησυχία μέσα σε ένα απόλυτο χάος. Διαφωνούσα με όλα αυτά που

έβλεπα. Δεν άντεχα τόση επιφάνεια. Ένιωθα ότι κάτι χανόταν. Κάτι

έμενε λησμονημένο. Ο πατέρας μου προσπαθούσε κάποιες φορές

να με πλησιάσει. Το εκτιμούσα αυτό. Όταν οι άλλοι τον έβλεπαν να

έρχεται κοντά μου, έκαναν τα πάντα για να τον πάρουν.