Κινηματογράφος και ομοφυλοφιλία

Περιγραφή:

«Ο κινηματογράφος ως μορφή τέχνης και διασκέδασης, ως μορφοποίηση και αντανάκλαση της σκέψης και των αισθημάτων, ως υπέρμετρα χρήσιμο αντικείμενο μελέτης, είναι τόσο σημαντικός για τους ομοφυλόφιλους όσο και για οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα», ισχυρίζεται ο Ρίτσαρντ Ντάιερ. Επιπλέον, όπως μας αποκαλύπτουν η Καρολάιν Σέλντον και ο Τζακ Μπαμπούσιο στα κείμενά τους, «οι ομοφυλόφιλοι έχουν, για ένα πλήθος λόγων, μία ειδική σχέση με τον κινηματογράφο. Και αυτό επειδή, ως ομοφυλόφιλοι, μεγαλώσαμε απομονωμένοι όχι μόνο από τους ομότιμους μ’ εμάς ετεροφυλόφιλους, αλλά και από τους ομοίους μας, επειδή στρεφόμαστε στα μαζικά μέσα για να αντλήσουμε πληροφορίες και ιδέες για τους εαυτούς μας. Μέχρι πρόσφατα, ο κινηματογράφος ήταν η μόνη προσιτή σε όλους πηγή τέτοιων πληροφοριών και ιδεών και έπρεπε, δυστυχώς, να τις εμπιστευόμαστε και να βασιζόμαστε σ’ αυτές. Αυτή η απομόνωση (και το αίσθημα του μίσους για τον εαυτό μας, που ενσταλάχτηκε μέσα μας από τον κινηματογράφο και την εικονογραφία του) έκανε σ’ εμάς, περισσότερο ίσως απ' ό,τι σε άλλες κοινωνικές ομάδες, ακόμα πιο έντονη την ανάγκη να δραπετεύσουμε. Έτσι, γι' άλλη μια φορά, οδηγούμαστε στον κινηματογράφο. Και, μέσα στην αίθουσα, μπορούμε να χρησιμοποιούμε τις ταινίες -ειδικά εκείνες που δεν μας προσφέρουν άμεσα εικόνες του εαυτού μας-όπως θέλουμε. Μπορούμε δηλαδή να παίξουμε με τα διαθέσιμα σ’ εμάς στοιχεία μ' έναν τέτοιο τρόπο ώστε να υποτάξουμε τις σημασίες τους στους δικούς μας σκοπούς. Μπορούμε να κλέψουμε από τις προβαλλόμενες εικόνες της κανονικής κοινωνίας εκείνες που θα μας βοηθήσουν να οικοδομήσουμε μία υποκουλτούρα ή μία ομοφυλόφιλη ευαισθησία».