Πολεμούμε και Τραγουδούμε

Αντίστασης, ως τομέας της προφορικής Ιστορίας, είναι σημαντικά. Γιατί, όπως γράφει

ο Paul Thompson “η προφορική Ιστορία παρέχει άμεσα μια πλούσια και ποικιλόμορφη

πηγή για τον δημιουργικό ιστορικό”.

Για λόγους ιστορικούς, της τοπικής ιστορίας της Χερσονήσου θεωρήθηκε χρέος να

καταγραφεί η μαρτυρία του αντάρτη Βαγγέλη Δοξαστάκη, από το Πισκοπιανό. Μια

καταγραφή ζωηρών, νεανικών ποιητικών πειραγμάτων, αγοριών και κοριτσιών, όπως

και γεγονότα και δολοφονίες κατά την εποχή του προπολεμικού διχασμού.

Μας πληροφορεί, για το κίνημα του 1938 στα Χανιά, που το εβίωσε ως ναύτης στο

πολεμικό Ναυτικό. Για τη σκληρή ζωή και τον αγώνα του προς επιβίωση στην άνυδρη,

προ-τουριστική περιοχή της Χερσονήσου και την παιδική εκμετάλλευση.

Παρέχει στοιχεία για την πτώση των αλεξιπτωτιστών, δυτικά του οικισμού “Σβούρο

το Μετόχι”. Στοιχεία για την υποχρεωτική αγγαρεία των κατοίκων και τη ζωή της

Κατοχής στα τέσσερα χωριά της Χερσονήσου, την παρουσία και συμπεριφορά

προυχόντων της περιοχής. Για το ανέβασμά του στο βουνό ως αντάρτης του ΕΛΑΣ,

κοντά στους καπετάνιους Γιάννη Ποδιά και Μιχάλη Σαμαρείτη. Τη συμμετοχή του στις

τοπικές μάχες, για τις περιπέτειές του στο λημέρι και το βουνό, την εξόντωση του

Γερμανού Φρουράρχου Καστελίου.

Αξιοπρόσεκτη και τιμητική είναι η άρνησή του, για λόγους μη αντικειμενικούς, να

υλοποιήσει την εντολή του Ποδιά, σχετικά με την εκτέλεση τριών συγχωριανών του,

που είχαν κατηγορηθεί από ντόπιους.

Τέλος, τις προσωπικές διώξεις και τις συλλήψεις του, της μετακατοχικής περιόδου,

όπως και της περιόδου κατά την επτάχρονη δικτατορία και τις απειλές προς αυτόν των

οργάνων της τάξης.

Το ανά χείρας βιβλίο, όπως θα διαπιστώσει ο καλόπιστος αναγνώστης και ο

μελετητής, συνδυάζει “το συνειδητό με το ανεπαίσθητο και το υποκειμενικό, την

πράξη με την άποψη”, βοηθά την τοπική ιστορία αλλά και ως προφορική ιστορία,

εκτός των άλλων, την ανθρωπολογική θεώρηση της Ιστορίας.