Τον Ιούλιο πιο προσεκτικά

το δέντρο του γείτονα -βλέπεις- δεν σέβεται την περίφραξη

τα φύλλα του πέφτουν σαν σταγόνες αίμα στο χώμα μου

Η γειτόνισσα κρατάει τη δική της σκούπα και

καμώνεται πως δεν βλέπει

τα ματωμένα μου χώματα

Συγγνώμη δεν είπε στα χρόνια που πέρασαν

Έκοψε ακόμα και την καλημέρα

Ο πατέρας είπε -ας ξεχάσουμε

(Τον Ιούλιο πιο προσεκτικά, Κυριακή Στυλιανού)

...Είμαστε γνήσια παιδιά του Καρυωτάκη

Κι όλοι νομίζουμε πως είμαστε και κάτι

Τούτης της χώρας των μεγάλων ποιητών

Μια φούχτα είμαστε χαμένων στιχουργών

(Ο κύκλος των χαμένων στιχουργών, Κυριακή Στυλιανού)