Μέχρι τη θάλασσα

Η Σουηδοαμερικανή ψυχίατρος Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος, που μελέτησε την αντίδραση στην απώλεια των ασθενών και των συγγενών τους, έφτιαξε το μοντέλο γνωστό ως «πέντε στάδια του πένθους»: Η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και, τέλος, η αποδοχή.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εξελίσσονται τα κεφάλαια που ακολουθούν. Οι ψυχολογικές συγκρούσεις εκδηλώνονται κυρίως στα πρώτα στάδια της κάκωσης και συμπίπτουν με την αρχική διαχείριση και το πρόγραμμα αποκατάστασης που ακολουθεί.

(Από το προλογικό σημείωμα του Λ. Μπάκα)

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την παρατεταμένη παραμονή μου, το καλοκαίρι του 1987, σε έναν θάλαμο του ΚΑΤ.

Έτσι μου ήρθε η ιδέα να μοιραστώ αυτή τη συναρπαστική εμπειρία με το κοινό, αρχικά μέσω μιας ταινίας μυθοπλασίας. Κατέληξα όμως, μετά από 30 χρόνια ωρίμασης, ότι αυτή η ταινία θα έπρεπε να είναι ντοκιμαντέρ.

Βρέθηκα αντιμέτωπος με μια συναρπαστική πραγματικότητα, την οποία θα ήταν αδύνατο να αφήσω στο παρασκήνιο ‒ ο αγώνας των τραυματιών να ανακτήσουν την αυτονομία τους και, για πολλούς, η προσωπική τους μάχη να αποδεχτούν την αναπηρία τους. Φυσικά η κοινωνική διάσταση της ταινίας παρέμενε παρούσα, αλλά περνούσε αναγκαστικά σε δεύτερο πλάνο προκειμένου να αφήσει χώρο για την Αποκατάσταση και την υπαρξιακή σύγκρουση που αναδύεται ανάμεσα στην Ελπίδα και στην Αποδοχή. Η μικρογραφία της κοινωνίας γινόταν μια μεταφορά για την ανθρώπινη κατάσταση.

Το βιβλίο είναι προέκταση της ταινίας. Και αντίστροφα. Το ένα φωτίζει την άλλη ως σε ένα παλίνδρομο.

(Από το προλογικό σημείωμα του Μ. Γκαστίν)