Η προσέγγιση του τοπίου κατά την ελληνιστική περίοδο

Συγγραφέας:Ηλιοπούλου, Φιλιώ

Εκδότης:Αργοναύτης

ISBN:978-960-9696-65-4

Ημερομηνία έκδοσης:2019/11

Σελίδες:263

Είδος:Βιβλίο

Διαστάσεις:24χ17

Γλώσσα:Ελληνική, Νέα

Παράδοση 1 έως 3 ημέρες

25.20€ από 28.00€

Περιγραφή:

Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται η συγκρότηση, μέσα από τα παραδείγματα τεσσάρων αρχαιολογικών χώρων της ελληνιστικής περιόδου (αρχαία Μεσσήνη, αρχαία Μεγαλόπολη, Πειραιάς και Ρόδος), ενός κοινού εννοιολογικού πλαισίου που επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίον το δομημένο περιβάλλον διαμορφώνει την αίσθηση του χρόνου και του χώρου αυτών που ζουν μέσα του. Αυτή η θεώρηση της σχέσης μεταξύ του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος στην πορεία του χρόνου αποτελεί το αντικείμενο της αρχαιολογίας τοπίου, η οποία εστιάζει πέρα από τα στενά όρια μιας μεμονωμένης περιοχής προκειμένου να γίνουν αντιληπτές οι περιβαλλοντικές, πολιτιστικές και πολιτικές συσχετίσεις που διαμόρφωσαν την πρόσβαση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας στους φυσικούς πόρους.

Μέσω της διδακτορικής έρευνας που παρουσιάζεται, αναδεικνύεται η κεντρική θέση του τοπιακού σχεδιασμού στην πολιτική οργάνωση των ελληνιστικών πόλεων και, υπό το πρίσμα αυτό, διερευνάται η ένταξη των πολεοδομικών συγκροτημάτων της ελληνιστικής περιόδου σε ευρύτερους τοπιακούς συσχετισμούς υπό συγκεκριμένες αρχές, τις οποίες όριζαν πολιτικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές παράμετροι.

Τα πορίσματα της προαναφερθείσας μελέτης κατέδειξαν ότι οι ελληνιστικές πόλεις διαθέτουν εμπρόθετη επεξεργασμένη τοπιακή προσέγγιση, δεδομένου ότι μέσω μιας συγκεκριμένης πολεοδομικής συγκρότησης (Ιπποδάμειας) συσχετίζονται τα δημόσια οικοδομήματα με το τοπιακό υπόβαθρο, με τρόπο τέτοιον ώστε να προβάλλονται οι πολιτειακές δομές καθώς κι η οικονομική ισχύς της πόλεως. Έτσι, ήδη από την ελληνιστική περίοδο, η ίδια η αστική συγκρότηση συνιστά κεντρικό στοιχείο πολιτικής οργάνωσης και, εν γένει, πολιτιστικής παραγωγής.

Καθίσταται σαφές, συνεπώς, ότι το τοπίο, ως η αξιακή νοηματοδότηση της φύσης, συνιστούσε ακόμα και στις αρχαιότερες κοινωνικές συγκροτήσεις, στοιχείο συγκρότησης κάθε πολιτισμού με σαφώς διαφορετικά εργαλεία σχεδιασμού και κυρίως, με τελείως διαφορετικό επίπεδο ενσυνείδητης αντίληψής του σε σχέση με τις νεότερες θεωρήσεις του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)