Η Εκπαιδευτική Πολιτική την Περίοδο 1833 - 1843

Η εκπαίδευση η οποία κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου του νεοελληνικού κράτους γίνεται αποδεκτή ως το θεμελιώδες μέσον της εθνικής, της κοινωνικής και της πολιτικής σταθεροποίησης, επόμενο ήταν να προβάλλει την προβληματική της στο ιδεολογικό, πολιτιστικό και πολιτικό περιεχόμενο αυτής.

Οι παράγοντες οι οποίοι καθόρισαν το εκπαιδευτικό σύστημα του νέου ελληνικού κράτους, τον 19ο αιώνα, ήταν πολλοί και διαφορετικοί. Αρχικά, υπήρχε το όραμα για ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα καταφέρει να μεταβιβάσει το νέο σύστημα αξιών στο εσωτερικό, κυρίως, των εκπαιδευτικών μηχανισμών, και θα πετύχει τον κοινωνικοποιητικό και εθνοποιητικό του ρόλο. Τα χαρακτηριστικά αυτά, όμως, απείχαν πολύ από τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας κατ’ εξοχήν αγροτικής η οποία αντιστεκόταν στις αλλαγές.

Οι προσδοκίες σε σχέση με τις δυνατότητες του νέου ελληνικού κράτους, επίσης, ήταν σε απόσταση, τα πάντα στην αρχή είναι ρευστά. Η Ελλάδα ψάχνει τα σχολικά πρότυπα που της αρμόζουν και αυτό ήταν τελικά ένα απλό αρχικά εκπαιδευτικό σχήμα με μεγάλη πίστωση χρόνου και λίγα έξοδα για την υλοποίησή του.

Το πλούσιο πραγματολογικό υλικό δεν αφήνει περιθώριο για ερμηνείες σε κάποιο θεωρητικό σχήμα, αλλά δείχνει στον αναγνώστη ή τον ερευνητή τις συνέχειες και τις ασυνέχειες, τις τομές και τις αντιστάσεις καθώς και τα χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος της Ελλάδας, τα οποία απέκτησε σταδιακά και τα οποία συναντάμε μέχρι και σήμερα.