Η θύελλα που σπείραμε

Περιγραφή:

Μαλάγια, υπό ιαπωνική Κατοχή, 1945. Η οικογένεια της Σέσιλι Αλκάνταρα διατρέχει τρομερό κίνδυνο: ο δεκαπεντάχρονος γιος της, Έιμπελ, έχει εξαφανιστεί, και η μικρή της κόρη, Τζάσμιν, πρέπει να κρύβεται στο υπόγειο, προκειμένου να μην καταλήξει σε κάποιον από τους λεγόμενους «σταθμούς ανακούφισης». Η μεγάλη της κόρη, Τζούτζουμπ, που δουλεύει σ’ ένα τεϊοποτείο όπου συχνάζουν μεθυσμένοι Ιάπωνες στρατιώτες, νιώθει όλο και πιο οργισμένη.

Η Σέσιλι γνωρίζει δύο πράγματα: πως για όλα αυτά ευθύνεται η ίδια. Και πως η οικογένειά της δεν πρέπει να μάθει ποτέ την αλήθεια.

Μία δεκαετία νωρίτερα, η Σέσιλι ήθελε απεγνωσμένα να γίνει κάτι παραπάνω, να μην είναι απλώς η σύζυγος ενός χαμηλόβαθμου υπαλλήλου της βρετανικής διοίκησης της Μαλάγιας. Μια τυχαία συνάντηση με τον χαρισματικό στρατηγό Φουτζιγουάρα την οδηγεί στην κατασκοπεία, στο κυνήγι του ονείρου για μια «Ασία για τους Ασιάτες». Αντί γι’ αυτό, όμως, η Σέσιλι συνέβαλε στην επιβολή μιας ακόμα πιο βάναυσης κατοχής της χώρας της, από τους Ιάπωνες.

Τώρα, καθώς ο πόλεμος φτάνει στο απόγειό του, έρχεται η ώρα να πληρώσει το τίμημα των πράξεών της: η οικογένειά της βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής – κι εκείνη θα κάνει τα πάντα για να τη σώσει.

Καλύπτοντας χρόνια οδύνης και θριάμβου, το μυθιστόρημα αυτό, που ξεδιπλώνεται μέσα από την οπτική τεσσάρων αλησμόνητων ηρώων, είναι ένα οικογενειακό έπος για τη φρίκη του πολέμου, για τη σχέση ανάμεσα στους κατοίκους των αποικιών και τους καταπιεστές τους, και για το πόσο δύσκολο είναι να διακρίνεις το σωστό από το λάθος, όταν διακυβεύεται η ίδια σου η επιβίωση.