Οι Προσωκρατικοί

 

Εάν θεωρούσαμε την Επιστήμη με τη σύγχρονη έννοια, ίσως θα ήταν αρκετό να αρχίζαμε με τον Γαλιλαίο και τον Κέπλερ, στις αρχές του 17ου αιώνα. Eάν όμως, ως Επιστήμη θεωρήσουμε την προσπάθεια να αντιληφθούμε λογικά τη συμπεριφορά των φυσικών φαινομένων χωρίς να μας απασχολεί άμεσα ο πειραματισμός, τότε θα πρέπει να αρχίσουμε με την Αρχαιότητα.

Πρόκειται για την περίοδο που εκτείνεται κατά προσέγγιση από το 600 π.Χ. μέχρι το 400 π.Χ., τότε που έζησαν, στην Αρχαία Ελλάδα, φιλόσοφοι με μια ποικιλία ιδεών, γνωστοί ως Προσωκρατικοί.

Η πρόκληση της Επιστήμης είναι η ίδια με της Λογικής: και οι δύο θέλουν να επιλύσουν προβλήματα, γνωρίζοντας προηγουμένως πώς να τα μορφοποιήσουν σύμφωνα με την εμπειρία της σκέψης.

Πέραν τούτου, οι ερωτήσεις εκπεφρασμένες με επιστημονικό τρόπο πρέπει να βρουν τις απαντήσεις τους στο εσωτερικό του ερευνούμενου πράγματος, και όχι σε μύθους ή μυθικά αφηγήματα.

Έτσι, μολονότι δεν ήσαν επιστήμονες, και ούτε καν εμφανίζονταν στην Ιστορία της Επιστήμης ως πρόδρομοί τους, οι Προσωκρατικοί αξίζουν μιας εξέχουσας θέσης στο επιστημονικό σύμπαν. Στο τέλος-τέλος, αυτοί κληροδότησαν τον τύπο σκέψης που η Επιστήμη έκτοτε δεν μπορούσε παρά να τον εκμεταλλευθεί. Στο παρόν έργο, γραμμένο κατά τρόπο εναργή και ελκυστικό από τον Καθηγητή Auterives Maciel Júnior, θα έρθετε σε επαφή με μερικές από τις προσωκρατικές ιδέες, κυρίως με εκείνες στις οποίες κυριαρχεί το «επιστημονικό» περιεχόμενο.

Επίσης, μετά από την ανάγνωσή τους, θα καταστεί σαφής ο λόγος για τον οποίο αυτοί οι φιλόσοφοι συμπεριλαμβάνονται στους «Αθάνατους της Επιστήμης».