Άφιλτρα, σέρτικα όνειρα

Ο έρωτας άλλοθι κι οι λέξεις πανιά

Με τη μαγική δύναμη των λέξεων, των δόκιμων ή αδόκιμων συνειρμών, της ρίμας ή του ελεύθερου στίχου, της νεολεξίας, συνεπαρμένος από τα ερεθίσματα, βιωματικά ή όχι δεν έχει σημασία, που είναι όμως πάντα εκεί έξω και καλούν να τα μετουσιώσεις σε λεκτικό ερέθισμα, φτιάχνει κανείς τα σκαλιά που οδηγούν τους αναγνώστες στο Ασυνείδητό του. Αρκεί να αφαιρέσεις κάθε λογής φίλτρο που απομαγεύει το «όνειρο», το αφυδατώνει, του αποστερεί την ορμή, τη μοναδικότητα, την ειλικρίνεια. Αρκεί να μην επιτρέψεις σε οτιδήποτε να μπει ανάμεσα στη ροή της έμπνευσης και στις γραμμές της αποτύπωσης, τίποτα να σου στραπατσάρει το όνειρο. Κανένα φίλτρο, λοιπόν, κοινωνικό, επαγγελματικό, προσωπικών σχέσεων, καθωσπρεπισμού, πολιτικό.

Ετούτη η συλλογή ποιημάτων, που πλέκει τη νοσταλγία, τον έρωτα, την προδοσία, την προσμονή και το ανέφικτο και τα κάνει νήμα ζωής και ύπαρξης, δεν θα μπορούσε παρά να έχει τον τίτλο «Άφιλτρα, σέρτικα όνειρα». Μιλάει για εκείνα τα πηγαία, ελεύθερα, αχαλίνωτα και αναίτια κάποιες φορές, αλλά άφιλτρα και πάντα σέρτικα όνειρα (η λέξη sert από τα Τούρκικα) σαν τα παλιά τσιγάρα, τα σκληρά με τον ουρανίσκο και τα βαριά στη μύτη. Δυνατά κι αψιά με το φαίνεσθαι και τις συμβάσεις, γιατί το χαρμάνι τους συνδιαλέγεται αποκλειστικά με το θυμικό. Μια ελεύθερη, άπνοη κατάδυση στο υποσυνείδητο με μοναδικό εφόδιο το οξυγόνο της υπαρξιακής ανησυχίας και της νοοδοτικής αναζήτησης. Γιατί η ζωή είναι κίνητρο. Η δυστυχία σοκ. Η απόρριψη φυλακή. Ο έρωτας άλλοθι. Η ευτυχία μπάρκο. Αλλά και οι λέξεις πανιά κι η ποίηση μέθη κι ονειροβασία.