Το αυτοτελές θεατρικό έργο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Η ελλειπτική παρουσία της Θεατρικής Αγωγής και η δραματική απουσία της ειδικότητας εκπαιδευτικών Θεατρικής Αγωγής στην ελληνική Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, επιτείνουν το αίσθημα ευθύνης και ανάγκης πλαισίωσης μιας νέας «συνθήκης» όπου οι έφηβοι και οι νέοι, μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες και εκπαιδευτικοί, να μπορέσουν να βιώσουν τα πολλαπλά οφέλη του θεάτρου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Το «γιατί» να κάνουμε θέατρο στο σχολείο είναι αυτονόητο για τους/τις συμμετέχοντες/ουσες του παρόντος τόμου και ευχόμαστε και για τους αναγνώστες, δεν είναι ωστόσο ακόμη ενσωματωμένο ως φιλοσοφία και αντίληψη εκπαίδευσης για το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Σταχυολογούμε τη ρήση μιας μαθήτριας: «Βγάζεις αυτό που έχεις από μέσα σου, σε κάνει να μην ντρέπεσαι τόσο, όσο πιο πριν, γιατί ανήκεις σε μια ομάδα στην οποία νιώθεις ασφαλής, επειδή νιώθεις ότι ανήκεις κάπου χωρίς να σε κρίνουν γι’ αυτό που είσαι. Αυτό μπορεί να κάνει το Θέατρο...».