Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα

100 χρόνια ζωής για τον µεγαλύτερο πολυαθλητικό σύλλογο της Ευρώπης, µε 315 τίτλους στην Ελλάδα, 21 Παγκόσµιους και Ευρωπαϊκούς τίτλους στα οµαδικά αθλήµατα και αµέτρητες διακρίσεις σε 21 Ολυµπιακά αθλήµατα.

100 χρόνια για τον σύλλογο που γεννήθηκε από την ταπεινωµένη κοινωνία του Πειραιά µε το βαρύ φορτίο να της ξαναδώσει το αίσθηµα της περηφάνιας.

100 χρόνια για τον δηµοφιλέστερο σύλλογο της χώρας που λατρεύεται από τη µισή Ελλάδα και µισείται... από την άλλη µισή, στον οποίο συνυπήρχαν και συνυπάρχουν τα µεγάλα οικονοµικά συµφέροντα µε τον κόσµο των λαϊκών φτωχογειτονιών, των προσφυγικών κατα­λυµάτων, των ναυτικών διαδροµών, των φτωχοδιαβόλων του περιθωρίου.

100 χρόνια που µέσα από αθλητικές και κοινωνικές συγκυρίες-ρωγµές, έρχονται στο προσκήνιο ο Αναµατερός, ο Γόδας, ο Μουράτης. Ο ∆αρίβας µε τη φανέλα της οµάδας της Μακρονήσου. Ο Ρωσσίδης κι ο Φουστέρ µε τον µατωµένο επίδεσµο στο κεφάλι. Ο Μήτσου, ο Σάββας Παπάζογλου κι ο Μπέσης που τους έβγαζε η ΚΥΠ από την ενδεκάδα για τα φρονήµατά τους. Ο πολιτικός πρόσφυγας Γιούτσος, ο Μπούκοβι κι ο Ροµαίν Αργυρούδης που τους έδιωξε η χούντα!

100 χρόνια βαθιών αντιφάσεων, όπως συµβαίνει, άλλωστε, µε όλα τα κοινωνικά φαινόµενα, που όλες εκτοξεύτηκαν στα ουράνια την «Άγια νύχτα» της 29ης Μαΐου του 2024.

«Εγώ, έτσι κι αλλιώς, είµαι Ολυµπιακός», είχε πει ο Στέλιος Μπέσης όταν του πρότειναν πακτωλό χρηµάτων για να πάει σε άλλη οµάδα. «Έτσι κι αλλιώς» λοιπόν, µε τα πολλά πρόσωπά του, µε αυτά για τα οποία είµαστε περήφανοι αλλά και µε αυτά που µας πληγώνουν... είναι η µεγάλη µας αγάπη! Η Ολυµπιακάρα µας!