Το δάκρυ της Περσεφόνης

Περιγραφή:

Η σύγχρονη Περσεφόνη, στο Δάκρυ της Περσεφόνης, κουβαλά στους ώμους τα νάματα του πανάρχαιου μύθου και θυμάται την αρπαγή της θεάς καθώς μάζευε άνθη μες στ’ αλμυρό λιβάδι, μαζί με τις Ωκεανίδες νύμφες. Ως μυροντυμένη ιέρεια του φωτός υμνεί τη φύση, προσκυνά την πολυάνθιστη γη και την πανωραία θάλασσα, δοξολογεί την ακήρατη αθωότητα και τη μυριόφωνη σιγή, αινεί το πρωτόκτιστο κάλλος και τη ρωμαλέα μνήμη. Άλλοτε ενδύεται τον μανδύα της φωτιάς και μοιρολογεί για το πανάγριο τίποτα και τον κόσμο της φθοράς, θρηνεί για τα καμένα κουφάρια, την οικολογική καταστροφή, την παγκόσμια πληγή και την άδεια ψυχή τού στιγμιαίου ανθρώπου, που είναι βυθισμένος στο εφήμερο. Τρεις ποιητικές μορφές, η Περσεφόνη, ο Οδυσσέας Αστέρης και η Αντιγόνη, κινούνται κυκλικά μπροστά στα μάτια του αναγνώστη και, συνομιλώντας, συνθέτουν το πικρό δάκρυ του κόσμου και της φύσης. Η Περσεφόνη θρηνεί την καμένη γη, η Αντιγόνη την καμένη σάρκα και ο Οδυσσέας Αστέρης την καμένη μνήμη. Η Περσεφόνη στηλιτεύει τον τροχό τής μαύρης τυραννίας, η Αντιγόνη τα δεινά τής Ιστορίας και ο Οδυσσέας Αστέρης το κυνηγητό της λήθης. Η Περσεφόνη υμνεί την πολυστέφανη μάνα γη, η Αντιγόνη τη μάνα του αγνοούμενου και ο Οδυσσέας Αστέρης τη μάνα της αθωότητας και στο τέλος αλληλοπεριχωρούνται. Σε τρεις κλίμακες εστίασης, το έργο πραγματεύεται επικολυρικά μια διαλεκτική της ύπαρξης σε μια σπειροειδή δομή εξέλιξης.