Επιστολές μια Περουβιανής

Περιγραφή:

Διακόσια εβδομήντα επτά χρόνια περίμενε το όνομα της Φρανσουάζ ντε Γκραφινί, για να γραφτεί με ελληνικούς χαρακτήρες. Η συγγραφέας ενός από τα μεγαλύτερα best seller κατά τον 18ο αιώνα ήταν παντελώς άγνωστη στην τουρκοκρατούμενη τότε Ελλάδα και παρέμεινε έτσι και στους επόμενους αιώνες, καθώς η επαναστατική θεματολογία του έργου της θεωρούνταν «απαγορευμένος καρπός» για οποιονδήποτε εκδότη.

Οι Επιστολές μιας Περουβιανής εκδόθηκαν το 1747 και μεμιάς, έγιναν από τα πιο δημοφιλή αναγνώσματα, με περισσότερες από πενήντα εκδόσεις να κυκλοφορούν στη Γαλλία και σαράντα μεταφράσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα βιβλία με φεμινιστικά –μεταξύ άλλων– μηνύματα και το πρώτο, με πρωταγωνίστρια-παρατηρήτρια μια γυναίκα.

Ωστόσο, η σκληρή κριτική ματιά της συγγραφέα απέναντι σε όλα τα δεινά του δυτικού κόσμου, στην πατριαρχία, στις αδικίες, στον άκρατο καπιταλισμό, στα θρησκευτικά παράδοξα, καθώς και τα φιλελεύθερα μηνύματά της, χαρακτηρίστηκαν ως «επικίνδυνες σοσιαλιστικές ιδέες, ανάξιες ανάγνωσης» από τον Σαρλ-Ωγκυστέν Σαιντ-Μπεβ περί το 1850. Έκτοτε, η ένδοξη φήμη του μυθιστορήματος άρχισε να φθίνει.

Έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 20ού αιώνα, για να αναβιώσουν ξανά στο εξωτερικό, μέσα από προσεγμένες εκδόσεις, οι περιπέτειες της νεαρής ιθαγενούς πριγκίπισσας Ζίλια, που απήχθη στο Περού από τους «βάρβαρους» Ισπανούς κατακτητές και κατέληξε εγκλωβισμένη στην –έμπλεη κοινωνικών ανισοτήτων– Γαλλία, μακριά από τον έρωτα της ζωής της, τον βασιλιά των Ίνκας, Άζα.

Σήμερα, παραπάνω από δυόμισι αιώνες μετά την αρχική έκδοση των Επιστολών μιας Περουβιανής, η Εκδοτική Belle Époque αισθάνεται μεγάλη περηφάνια που ζωντανεύει ξανά, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, τον θρύλο του «χαμένου έρωτα» της Ζίλια και του Άζα.