Εικόνες και Ήχοι

Ο Μ. Φουκώ, ήδη το 1970, δήλωνε ότι ο Άνθρωπος του ουμανισμού εξαφανίζεται σιγά-σιγά μέσα στα κύματα (της ιστορίας). Γινόμαστε μετα-άνθρωποι και η Ρ. Μπραϊντότι γράφει ότι το ζήτημα είναι πώς θα διατηρήσουμε κάποια από τα χαρακτηριστικά του Άνθρώπου του άλλοτε, ο οποίος και αναδύεται μέσα από τη συλλογή ποιημάτων «Έικόνες και Ήχοι». Το 1992, είχα την τύχη της προσωπικής βίωσης ενός χώρου πασίγνωστου, αλλά ταυτόχρονα ανεξερεύνητου (εκείνη την εποχή). Ένα απόγευμα, της Μέρας των Κοριτσιών, έγραψα λίγους στίχους που μοιάζανε με χαϊκού, όμως δεν ήταν. Πολύ φυσικό, αφού βρισκόμουν στην Κίνα.

Οι δαμασκηνιές ανθίζουν στο Nanjing Τα κόκκινα μάγουλα των κοριτσιών Είμαι ευτυχισμένος.

Εικόνες και Ήχοι. Έικόνες και μουσική ήταν η πολιτιστική βάση της χρυσής εποχής της αρχαίας Κίνας. Η κυκλικότητα της φύσης, η κυκλικότητα της ζωής, είχε ήδη γίνει ο καμβάς όπου σμιλεύθηκε ο χαρακτήρας των ανθρώπων της Κίνας, η ανθεκτικότητα και η στωικότητα που τους χαρακτηρίζουν μέχρι σήμερα.

«Με κάποιους ποιητές ανταμώνουμε συχνά, με άλλους ουδέποτε», έγραψε ο Μ. Μέσκος. Σωστά… Και με απλούς ανθρώπους μακρινούς (στον χρόνο και στον χώρο) θα πρόσθετα.

Μια συλλογή από 94 μεταφρασμένα τετράστιχα από τους σπουδαιότερους ποιητές της χρυσής εποχής της αυτοκρατορικής Κίνας, που φέρνει στην επιφάνεια τη σοφία ενός σπουδαίου πολιτισμού.