Μαύρες κουρτίνες

Τα ήδη νεκρά μάτια του ανθρώπου

Η πάλη με το άδικο που βαπτίζεται λογικό

Ο βιασμός της φύσης

που δεν μπορεί να αναπνεύσει

Ένας φόρος τιμής για τα παιδιά

που χάθηκαν άδικα στα Τέμπη

Ένας φόρος τιμής

για τα εξαϋλωμένα όνειρα της Εριέτας

Τα οποία έσφυζαν από ζωή

Είναι τα αυτόφωτα κορίτσια

τα οποία ουρλιάζουν στη σιωπή

Είναι οι έρωτες με ένα άγγιγμα

Για τον Τάσο που μέχρι το τέλος δεν εγκατέλειψε το πάθος της δημιουργίας

Μια τέλος μια επίκληση και μια παράκληση

στο θάνατο

Ας είναι κύμα απαλό το φευγιό μας

Να φεύγουμε και να μυρίζουμε θάλασσα

Γιώργος Σιλιβάκος