ΤΟ ΑΙΜΑ

Είχε μια έκφραση καλόβολη, φιλική, μεσογειακή, που θύμιζε γιατρό και μάλιστα παθολόγο γιατρό

του περασμένου αιώνα, από εκείνους που μπαίνοντας το βράδυ μέσα στα σπίτια των αρρώστων

ήταν σα ν’ άναβαν τη λάμπα με την παρουσία τους, γιατί εδημιουργούσαν αμέσως μα ατμόσφαιρα

ανανεωμένης εμπιστοσύνης στη ζωή, γεμάτη ανακούφιση. Είχεν ακόμη κάτι το απορροφημένο, που

του’ δινε έναν αέρα σαν ιψενικό, του τίμιου στοχαστή όχι όμως του μεταφυσικού που βρίσκεται

στα σύννεφα, αλλά του κοινωνικού, που ζει κοντά στους άλλους ανθρώπους, που πονά για δαύτους

και ενδιαφέρεται για τη μοίρα τους. Όσο για τα γυαλιά που φορούσε, εκείνα επρόσθεταν στη

μορφή του, όπως άλλωστε γινότανε τότε μ’ όλα τα πρόσωπα που χρησιμοποιούσαν γυαλιά, έναν

τόνο επιστημονικό, σχεδόν υπεύθυνο.

Αυτή είναι η προσωπική μας εντύπωση από τα πορτραίτα και τις διάφορες άλλες απεικονίσεις του

Ζολά που έτυχε να ιδούμε.