Ό,τι αφήσαμε πίσω μας

Οι Πόντιοι που έφτασαν στο Διπόταμο ήταν από τρεις περιοχές, με διαφορετική κουλτούρα. Οι πρώτοι πρόσφυγες που έφτασαν το 1919 προέρχονταν από τον Καύκασο. Ακολούθησαν οι Πόντιοι από τον Ανατολικό Πόντο και τελευταίοι έφτασαν από το Δυτικό. Οι σπαραγμοί της ψυχής για την χαμένη πατρίδα τους έβγαιναν με διαφορετικό τρόπο και ακόμα και σε διαφορετική γλώσσα. Παρά την συνεργασία σε διάφορους τομείς όπως οι αγροτικές δουλειές, η δημιουργία του Συνεταιρισμού, οι διαμαρτυρίες του 1933 κ.ά., οι κοινωνικές - οικογενειακές σχέσεις μεταξύ τους καθυστέρησαν.

Την άνοιξη και στις αρχές καλοκαιριού οι καταιγίδες ήταν συχνές και πολύ έντονες, καταρρακτώδεις. Τότε τα ρέματα και το ποτάμι πλημμύριζαν. Τα σπίτια κινδύνευαν.

***

Η φαγάνα κάλυψε μια απόσταση 14 χιλιομέτρων, ακολουθώντας την κοίτη του ποταμού από το Καμπάνη, έως λίγο έξω από τον Διπόταμο.

***

Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα το χωριό βούιζε από τις παρέες. Με λύρα και τραγούδια πηγαίναν από σπίτι σε σπίτι, εύχονταν τα χρόνια πολλά, πίνανε ένα ούζο και φεύγανε. Στα χρόνια εκείνα, αν και πολύ φτωχικά, όλοι ήταν μονοιασμένοι.

***

Οι νέοι που γεννήθηκαν στο χωριό και πήγαν μαζί στο σχολείο, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, ήταν φίλοι. Ξέχασαν τις διαφορές, χόρεψαν και ερωτεύτηκαν.

***

Ένας πυρήνας πολιτισμού δημιουργήθηκε στο χωριό μας. Πυρήνας, που διατήρησε τις αρχές και αξίες, συνέχισε τα ήθη και έθιμα της προηγούμενης γενιάς και προχώρησε μπροστά.