Όρνια

θέτει προβληματισμούς κι ερωτήματα επιζητώντας την απάντηση που θα την οδηγήσει στην εξιλέωση και τη σωτήρια διαφυγή προς έναν κόσμο ουτοπικό και παραμυθένιο.

Με τον λυρισμό που την διακρίνει, χωρίς όμως να δεσμεύεται από τους περιορισμούς της έμμετρης ποίησης, κατορθώνει και δημιουργεί με επιτυχία το δικό της προσωπικό ύφος, χωρίς να αντιγράφει ή να επηρεάζεται από ξένα πρότυπα. Αν ήταν να την κατατάξωσε κάποια κατηγορία, θα έλεγα με ακρίβεια πως πρόκειται για μια γνήσια εκπρόσωπο της ελευθερωμένης ποίησης με έντονα τα στοιχεία του συμβολισμού, όπως φαίνεται κι απ’ την επιλογή της για τον τίτλο του βιβλίου. Τα «Όρνια», λοιπόν, είναι το σύμβολο που κυριαρχεί σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Έχει να κάνει με τη φθορά του μεγαλείου του έρωτα και της αγάπης που επέρχεται στη σύγχρονη εποχή, όπου οι σχέσεις των ανθρώπων με την έλλειψη του «αμοιβαίου» καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Έχει να κάνει με τη διαμόρφωση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα, με τα όρνια να κυριαρχούν και την ανθρωποφαγία και το «εγώ» ως άρχουσα βάση ύπαρξης να συντελούν στην υποβάθμιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων ως βασική αρχή μιας υγιούς κοινωνίας.

(Από το εισαγωγικό σημείωμα του στιχουργού και ποιητή Χρήστου Χριστόπουλου)