Δεν είναι έτσι τα χαμόγελα

για να επιβεβαιώσει; Οι αφηγήσεις του βιβλίου μιλούν για τα γλυκόπικρα κρυφά

χαμόγελα που διαγράφονται στο πρόσωπο όταν όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν και

μένουν μόνο οι αμφιβολίες, όταν πατάς την άσπρη διαχωριστική γραμμή για να

προσπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό με κίνδυνο να συγκρουστείς μαζί του.

Άνθρωποι που αρνούνται να αποδεχθούν την απώλεια, μνημονικά

εγκλωβισμένοι στο πένθος ενός οικογενειακού καναπέ, αυτού του θαμπού πράσινου

βελούδου που χάσκει αβυσσαλέα και τους κοιτάζει όπως το κοιτάζουν κι εκείνοι.

Άνθρωποι που περνούν τις ζωές τους παλεύοντας να αποφύγουν την αναμέτρηση,

αλλά βρίσκονται πια στο μεταίχμιο της συνειδητότητας, στο λίγο πριν, εκεί που η ζωή

τους είναι ένα πέπλο έτοιμο να διαλυθεί. Άνθρωποι που μοιάζουν τελειωτικά χαμένοι,

αλλά και δεν παύουν να συνεχίζουν να προσπαθούν, ψάχνοντας τρόπο να

επισκευάσουν τη ζημιά. Κι είναι εκείνες τις στιγμές, καθώς οι αφηγήσεις τους

κορυφώνονται, που έχουν στα χείλη τους ένα απ’ αυτά τ’ αληθινά χαμόγελα, τα

χαμόγελα της συνειδητότητας, μέσα στην απώλεια αλλά και πάνω πια απ’ αυτήν.

Το τραύμα, η πικρία του και μαζί η φλόγα για ζωή συνυπάρχουν τότε στα

χείλη που μισανοίγουν.