Το σπίτι μου
Περιγραφή:
Πολλές φορές περπατώ κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής που χωρίζει την πατρίδα μου στα δύο. Σκιτσάρω στο σημειωματάριο μου τα ερημωμένα σπίτια, τον χρόνο που έμεινε παγωμένος στα κουφάρια σπιτιών, οδοφράγματα, βαρέλες, πινακίδες STOP. «Απαγορεύεται η διέλευση», φυλάκια με στρατιώτες. Κοιτώ κάποια σπίτια εγκαταλειμμένα και κάποια πιο καινούργια που έχουν πολυβολεία στην ταράτσα ή στους τοίχους.
Μια μέρα παρακολούθησα στις ειδήσεις ένα πατέρα και την δεκάχρονη κόρη του. Ζούσαν οι δυο τους μέσα σε ένα παλιό αυτοκίνητο, κάτω από άθλιες συνθήκες. Σχεδίασα στο σημειωματάριο μου το ‘διαφορετικό’ σπίτι αυτού του κοριτσιού.
Στο μάθημα την επόμενη μέρα στην τάξη, διαβάσαμε το ‘Κυλιόμενο πεζοδρόμιο’ του Τζιάνι Ροντάρι. Ζήτησα από τα παιδιά να γράψουν «Το φανταστικό μου σπίτι». Να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους, να σχεδιάσουν και να περιγράψουν πως θα ήθελαν το δικό τους σπίτι. Κάποια παιδιά έγραψαν ‘Θέλω το σπίτι μου να με παίρνει στο βουνό, να με πηγαίνει στο σχολείο, να γυρίζει γύρω γύρω, να με ταξιδεύει, να έχει τσουλήθρα στο δωμάτιο μου. »
Τα πήρα και τα διάβασα προσεχτικά. Έγραψα στο σημειωματάριο μου: «Αυτά τα στοιχεία στη φαντασία των παιδιών της τάξης μου, πλησιάζουν την πραγματικότητα των παιδιών που το σπίτι τους είναι ένα αυτοκίνητο ή τροχόσπιτο. Μόνο που η πραγματικότητα λένε, διαφέρει από τη φαντασία». Και το έκλεισα.
Κάθε χρόνο όταν ξεκινούν τα σχολεία σκέφτομαι τα εγκλωβισμένα παιδιά στο Ριζοκάρπασο, στην κατεχόμενη Καρπασία, που μένουν εκεί στα σπίτια τους, στην γη των προγόνων τους, με πολλές δοκιμασίες και στερήσεις.
Αλλά συνεχίζουν να ονειρεύονται.
