Απάρκτιον

Περιγραφή:

Όλη μας η ζωή αποτελείται από κόμβους. Κόμβοι οι οποίοι συνδέουν τα σημαντικά γεγονότα
του βίου μας. Άλλοι κόμβοι είναι ιδιαίτερα σημαντικοί, και αποτυπώνουν μια σφραγίδα πλού-
του πάνω στους ώμους μας, ενώ άλλοι λιγότερο σημαντικοί αφήνουν ένα μικρό ίχνος από τα
μονοπάτια που περάσαμε. Ο κάθε κόμβος αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία, έναν κύκλο με
αρχή και τέλος.
Καθώς ο κύκλος αυτός προχωρεί με την ταχύτητα του χρόνου, του πραγματικού χρόνου,
εμφανίζονται οι κόμβοι από παρελθόντες χρόνους και δηλώνουν το παρόν τους. Έτσι, εμπειρίες
που έζησες πριν χρόνια εμφανίζονται μπροστά σου και δένουν ή συμπληρώνουν σημερινές εμ-
πειρίες ή ακόμα εμπλουτίζουν αποφάσεις και ενέργειες του σήμερα. Σου θυμίζουν ότι τίποτα
δεν χάνεται στον χρόνο. Τίποτα δεν έχει πάει χαμένο στην πορεία σου και το κάθε τι σε ακο-
λουθεί για καιρό. Δεν έρχεται ως ανάμνηση, ούτε ως παρελθούσα εμπειρία. Οι κόμβοι αυτοί
επιστρέφουν για να ενδυναμώσουν τις σημερινές σου ενέργειες και να δώσουν γενναιόδωρα
τη σοφία τους σε αυτό που μετουσιώθηκε σε εμπειρία και γνώση. Έρχονται και δένουν καλά
με άλλους σημερινούς κόμβους. Έτσι δεν παραμένουν απλές μικρές κουκίδες σ’ έναν άυλο
χάρτη χωρίς σημασία. Υπάρχουν, ζουν μαζί σου, σε κατευθύνουν, ενεργοποιούνται όταν δημι-
ουργείται ανάγκη και συμπληρώνουν την καθημερινότητά σου. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Αυτό που συγκλονίζει είναι η δροσιά και η φρεσκάδα των παλιών αναφορών μας, των πα-
λιών κόμβων της ζωής μας. Εκεί που πιστεύεις ότι όλα έχουν χαθεί κάπου στο παρελθόν, αυτά
σε βρίσκουν με έναν μαγικό τρόπο και ξαφνικά παρουσιάζονται εμπρός σου. Γίνονται ένα με
το σήμερα και σε προδιαθέτουν για μια συνέχεια. Κάθε τι που έκανες στο μακρινό παρελθόν
σε βρίσκει και έρχεται να συμπληρώσει αυτά που κάνεις σήμερα. Έτσι ο πλούτος των εμπειριών
δυναμώνει και γίνεται μια συμπαγής μάζα από εμπειρίες και γνώσεις που είναι το δικό σου
κτήμα. Είναι το δικό σου δημιούργημα. Είναι η ζωή σου.
Η δική μου ύπαρξη προήλθε από γέννα αετού και μια μέρα θα ξαναγυρίσει εκεί για να πετάξει
κάτω από τις φτερούγες του προς το άπειρο του χρόνου.
Αντώνης Λιοναράκης