Τα Δάκρυα των Αγίων και άλλα ποιήματα για τον Πόντο

Yπήρξε ένας τόπος, που ο Πόντος αντάμωσε την αιωνιότητα, την άγγιξε δειλά, τη γλυκοφίλησε τη νύχτα. Κι απάνω σ’ έναν στίχο, ίσως τη γραμμή του ορίζοντα, ανταμώσαν μαγικά οι Αργοναύτες της Κολχίδας με τις Αμαζόνες της Παφλαγονίας, οι Ακρίτες των βυζαντινών συνόρων με τις ξακουστές για την ομορφιά τους πριγκίπισσες της Τραπεζούντας… και γέννησαν μια πατρίδα· την Ποίηση.

Κατάρα κι Ευλογία

Έρωτας, Τραύμα, Θάνατος, Ανάσταση

«…Κάτι άναρχο κι αρχέγονο, μια μνήμη αιωνία…»

Υπαγορεύει κι εσύ γράφεις

Την κουβάλησες από παιδί,

την αισθάνθηκες ως ερωτευμένος έφηβος,

την κυοφόρησες και τη γέννησες σαν μάνα, την εκπαίδευσες

και την ωρίμασες σαν σοφός γέροντας.

«…απόσταγμα μιας θεϊκής, συμπαντικής σοφίας…»

Λέξεις, Μυρωδιές, Χρώματα

σε Γλώσσες Μητρικές που σε νανούρισαν

Γλώσσες Βάλσαμο

Γλώσσες Καρφιά, Σκαλιστήρια Ψυχής και Μνήμης

Γιατί όλα είναι Μνήμη. Χωρίς αυτήν ούτε αγάπη,

ούτε γνώσεις, ούτε κώδικες, παρά μόνο κενό…

Γι’ αυτό οφείλουμε στην ιστορία

Οφείλουμε διαδοχή, συνέχεια

Χρωστάμε γέννες σεμνά μα θαρρετά

Άγιοι και Άσωτοι

Με δάκρυα και χωρίς

Η εξερεύνηση των αλησμόνητων τόπων, μέσα από τη γλώσσα της ποίησης. Ο Πόντος, η ιστορία του και η παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές μέσα από λεκτικά αποστάγματα.