Ευτυχώς που τα ξεπλένει η θάλασσα

Έρχεται όμως πρόσωπο με πρόσωπο με τις ανύπαρκτες «αλήθειες» που διαφεντεύουν τη ζωή των γυναικών. Μπροστά της βγαίνουν κλειστές πόρτες με μια ταμπέλα πάνω σε κάθε μια. «Οι γυναίκες σαν πιο αδύναμες οφείλουν να υπομένουν», γράφει η μια. «Οι μεγάλοι πάντα ξέρουν από την πείρα της ζωής», λέει η άλλη και πάει λέγοντας.

Είναι απροετοίμαστη μα θα προσπαθήσει να τις ανοίξει μια-μια χωρίς να ξέρει αν μέσα θα βρει μύθους, δοξασίες και παραμύθια ή αμφίσημες αλήθειες.

«...Η αύρα, ο απαλός ζέφυρος που φυσούσε, τα χρώματα, ο μελωδικός παφλασμός, τής συμπαραστέκονται και την στηρίζουν με τη δύναμη της αιωνιότητάς τους. Την βοηθάνε να ξεμυτίσει από τα άδυτα του νου σε μια νέα κοσμογονία, αφήνοντας πίσω τ’ απολιθώματα του παρελθόντος...»

Στο κείμενο η συγγραφέας παρεμβάλλει ένα άλλο δυνατό, συμβολικό κείμενο στο οποίο, μέσα από την αριστοτεχνική λογοτεχνική γραφή της, μετουσιώνεται η υπερβατική της σχέση με τη θάλασσα, τη φύση, τα αρχέγονα ιερά και όσια. Έτσι κατορθώνει στο τέλος να δωρίσει στον αναγνώστη τις νέες «πινακίδες» που θα σηματοδοτήσουν νέες διαδρομές για τις σύγχρονες γυναίκες που δεν θέλουν να χάσουν την αισιοδοξία τους, τη χαρά και τη δύναμη της δημιουργίας. Γιατί αξίζει να σέβονται και ν΄ αγαπούν τις γυναίκες!