Τα δεικνύμενα

Περιγραφή:

ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

«Cours, camarade, le vieux monde est derriere toi!»
«Τρέξε, σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου!»

Μαζί. Πάντα μαζί. Απιθωμένα βουνά τα σφάγια στα πόδια σου. Ενώ ήσουν πρώτης τάξεως αγωνιστής,
δυστυχώς, τα σύνορα κλείσαν.

Αλέξανδρε... βολεύτηκα στην ξενιτιά. Τι νόμισες! Η Μεσόγειος; Με τίποτα. Ο Μπαχ; Ο Μπετόβεν; Όντως. Είναι χώρες για βόλεμα. Εκεί στα ξένα δεν τεμπελιάζω. Εκεί στα ξένα μιμούμαι την ντροπαλή καρδιά των ζώων. Η καημένη παγίδα! Τα καημένα θηλαστικά! Υπομονή. Μία ευκαιρία να εμφανιστεί, αμέσως υπομειδιά το
πηγουνάκι των φρουρών γιατί καίει πλέον η εποχή. Να δώσουν οι Θεοί, να εμφανιστεί αρπαχτή, ώστε ν'
απολαύσουμε παρήγορο καφέ της προκοπής. Καφέ της ντροπής.

Αλέξανδρε. Μη λυπάσαι. Οι υπουργοί φταίνε. Σ' αυτούς να ρίξουμε ευθύνες. Στην αρχή θα πούμε: Γλάροι
σηκώνονται να πετάξουν. Να ρωτήσουν φάρους εάν έχουν διαβάσει νέα γραμματειακά είδη. Ο ωκεανός,
ο μαύρος, ο απέραντος, θυμάται πόσο τον παίνεψαν υμνωδοί ομοούσιοι του Αρτύρ.

Αλέξανδρε!
Μας προσέχει ο Ήλιος.
Παράλληλα ψιθυρίζω.
Η όρεξη να μας ακούσεις ζει;