Η έννοια του χρόνου

Κεντρικό στοιχείο των δύο κειμένων συνιστά η ιδέα ότι η φιλοσοφία πρέπει να προβεί σε μια φαινομενολογική ερμηνεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Χάιντεγκερ υποβάλλει έτσι σ’ ενδελεχή εξέταση βασικές παραμέτρους του ανθρώπινου βίου, όπως η καθημερινή τριβή με τα πράγματα και η συνύπαρξη με τους άλλους, η πρωτογενής ανακάλυψη του κόσμου, η εύρεση του εαυτού μέσα από τις ψυχικές διαθέσεις, η ερμηνεία του κόσμου και του ίδιου του βίου, η υποδούλωση στα πράγματα και τις φροντίδες γι’ αυτά, η αγωνία και η μέριμνα, ο θάνατος και η αποφασιστικότητα, η ιστορικότητα κ.ά. Ως βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης αναδεικνύεται η χρονικότητα, παράγωγο της οποίας αποτελεί ο χρόνος όπως νοείται στη φιλοσοφία και την επιστήμη. Η χρονικότητα αποδεικνύεται συγχρόνως και ως η αυθεντική βάση της οντολογίας. Οι αναλύσεις αυτές, οι πιο ζωντανές και παραστατικές από τις αντίστοιχες του Είναι και χρόνος, καταλήγουν στο αίτημα για αποδόμηση της φιλοσοφικής παράδοσης.

Τα κείμενα της έκδοσης προσφέρονται ως εισαγωγή στη σκέψη του φιλοσόφου και για όσους επίσης δεν έχουν ιδιαίτερη εξοικείωση με φιλοσοφικά έργα.