Αυτοκρατορία

Προχωρούσαμε αργά: πεντακόσια μέτρα μέτωπο κατάλευκων λεγεωναρίων, που σάλευαν στον βυθό «μιας θάλασσας από ασβεστόνερο», όπως έλεγε ο φρουρός μου – και ύστερα: «Θα μας γδάρει η παγωνιά, πριν μας γδάρουν οι Γερμανοί. Θα δούμε τα φαντάσματά μας ζωντανοί».

Όταν φάνηκαν τα πρώτα δέντρα, είδα πρώτος εκείνα τ’ απίστευτα θηλυκά, με τα μακριά γκρίζα μαλλιά, τα κατάλευκα πέπλα και τις κόκκινες κάπες.

Άλλες ύψωναν σπαθιά κι άλλες χτυπούσαν τύμπανα. Ήταν οι γυναίκες των βαρβάρων, ιέρειες μιας δασόβιας ειμαρμένης, που τρεφόταν με ρίζες, προσπαθώντας να εκτιμήσει, την πιθανή αξία τους στην αγορά της Ρώμης. Βάρβαρες Αφροδίτες μιας ηδονής, που δεν ξεχωρίζει τον θάνατο από την ζωή -ωστόσο έτοιμες να μεταμορφωθούν σε φλύαρες Ρωμαίες οικοκυρές.

Ανάμεσα στα δέντρα, περίμεναν τ’ αρσενικά τους, χορτασμένα αποβραδίς σφαγή του έρωτα.

Όρμησαν απάνω μας με λύσσα. Το αίμα πεταγόταν και κατασπάραζε το χιόνι στον αέρα. Δίπλα μου, ένας λεγεωνάριος χωρίς κεφάλι κι ένα κεφάλι Γερμανού – πρόλαβα να το δω: βγαλμένο το ένα μάτι, κομμένο το ένα αυτί… Μετά, σκοτάδι.

Το σώμα του λεγεωνάριου ζητούσε από κάποιον το κεφάλι του κι εκείνος του εξηγούσε πως δεν χρειάζεται ένα κεφάλι γεμάτο αρχαίους δαίμονες. Το κεφάλι του Γερμανού ζητούσε από κάποιον το σώμα του κι εκείνος του έλεγε πως θα το έχει, αρκεί να το σκεφτεί με όρους πλατωνικούς….»