Κανένα φτυάρι δεν έθαψε την Άνοιξη

Σώμα μπαλαρίνας,

Σπουδές φλογέρας,

Καρδιά αποκλίνουσα»

Μάλλον μπορείς να γεννηθείς απευθείας στα 33 και να θέλεις να γίνεις σερβιτόρα. Και αν πραγματικά μπορείς να το κάνεις αυτό, σημαίνει πως μπορείς μια νύχτα να τραγουδήσεις τσιριχτά Μαργαρίτη, να γίνεις μάνα χωρίς παιδί και να μετρήσεις τον μισθό σου σε χαρτζιλίκια.

Από την μία στην βρεγμένη επαρχία κι από την άλλη σε μια πρωτεύουσα που λάμπει όχι από τον ήλιο αλλά από το ελάχιστο χαμόγελο των σκοτεινών της ανθρώπων, η Ζαφειρία Μολ στο ποιητικό της ντεμπούτο έρχεται να φωνάξει τι θέλει, τι μπορεί, τι ποθεί, τι την πονάει, τι θέλει να πονέσει.

Χρησιμοποιεί τον εαυτό της σαν πειραματόζωο για να καταλάβει τους άλλους. Κάνει όλες τις δουλειές του κόσμου από δύο φορές για να πληρώσει τα χρωστούμενα δύο πλανητών: της υπαρκτής και της ιδεατής γης.

Με λέξεις σταθερές μα χορευτικές, ήσυχες μα προβοκατόρικες ανοίγει την δική της πόρτα προς την πίστα μιας ύπαρξης γυναικείας που διεκδικεί το καθολικό.

«Δεν θα μάθουμε ποτέ

πόσοι εκμεταλλεύθηκαν τη λέξη κορίτσι

και πόσοι το κορίτσι»