Το κουρέλι... Τραγουδάει ακόμη

Περιγραφή:

Όταν γνώρισα τον Yellow Boy, ήταν ένα μικρό, άρρωστο παιδί στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Στο δωμάτιο είχα μπει κατά λάθος...
Θεέ μου, ακόμη πιστεύω πως μου είχε πει 37! Εκείνη επιμένει πως το μυστικό μας ραντεβού ήταν στο δωμάτιο 38, που θα παρέμενε άδειο για απεντόμωση μετά το θάνατο εκείνου του ξεμωραμένου γέρου.
Έτσι, αντί για την όμορφη φράντζα της, μπροστά μου αντίκρισα το φαλακρό του κεφάλι. Ο μικρός κιτρινιάρης που αρχικά νόμισε πως ήμουν ο θάνατος, έσπευσε να με υποδεχτεί, λέγοντάς μου...
"Σε περίμενα".
Πόσο ήθελα να είχα ακούσει αυτά τα λόγια από τα δικά της χείλη. Και συμπλήρωσε...
"Αλλά αύριο!"
Και τότε μου έκανε την πιο απροσδόκητη ερώτηση!
"Γεωγραφία;"
"Ναι".
Την κατάφασή μου διαδέχθηκε το θεμελιώδες ερώτημα για τον πληθυσμό του Νεπάλ, κατά την απογραφή του '91.
Όσο οι ερωτήσεις γνώσεων του ΤΡΙΒΙΑΛ κυλούσαν, στο μυαλό μου στριφογύριζε εκείνη, μέσα στο πουά φόρεμά της, να στροβιλίζεται πατώντας ελαφριά...
Όπως καταλαβαίνετε, έχασα! Δεν απάντησα ούτε στο "ποιο ήταν το όνομα του στρατάρχη της μάχης των Απάτσι, ενάντια στον λοχαγό Στιούαρτ", που το ξέρουν όλοι!
Με τα χρόνια γίναμε φίλοι. Τον επισκεπτόμουν καθημερινά. Παίζαμε, μιλούσαμε, έτρωγε τηγανητές πατάτες... Και μόνο σήμερα, δέκα χρόνια μετά, πήρα την απόφαση να τον ρωτήσω...
"Τι σε κάνει να πιστεύεις πως είμαι ο θάνατος; Δε βλέπεις ότι φοράω πουκάμισο και γραβάτα; Κι ότι πάνω μου έχω δέρμα και σάρκα και δεν είμαι μόνο κόκκαλα;"
Κι εκείνος μου απάντησε αντερωτώντας με...
"Τι σε κάνει να πιστεύεις πως είμαι άρρωστος;"
Μα καλά... Πώς στο διάλο μπέρδεψα τα δωμάτια;