Διατελώ

Μοναχικό κι επώδυνο.

Το ξέρω.

Το θυµάµαι.

Όµως πάντοτε,

το κλαµα το ψυχρό της ύπαρξης,

τ’ ακολουθεί µια αγκαλιά, ένα χάδι.

Και είναι τότε, που η Ζωή πραγµατικά αρχίζει.

Γέννηση και θάνατος.

Και στο ενδιάµεσο µια πορεία προς τον φευγαλέο στόχο της κατάκτησης του εαυτού.

Είναι όµως αυτή η πραγµατικότητα, ή µήπως πρόκειται για µία ακόµη παγίδα του νου;