Λάβα στον πάγο

Κόντευα τα είκοσι εφτά, μα η προσωπική μου ζωή ήταν μια άγονη, στέρφα γη. Κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει ν’ απαρνηθώ τη μοναχικότητά μου, γιατί επρόκειτο για συνειδητή επιλογή και όχι κάρμα. Μια απόλυτη απόφαση για αποφυγή κάθε είδους σχέσης με το αντίθετο φύλο, μετά την κατακόρυφη συναισθηματική πτώση που είχα στα δεκαεννιά μου.

Μια πτώση που με τσάκισε σε μύρια κομμάτια και δε συνήλθα ποτέ. Κι αυτή η πτώση στα χρονικά της μνήμης μου άκουγε στο όνομα Κριστιάν Μοντέο…

Και τώρα αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω. Στην άγρια γη της Παταγονίας, να διεκδικήσω όσα μου έκλεψαν, όσα μου πήραν δια της βίας, όσα δικαιούμαι, και να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου.

Μόνο που θα πρέπει να σπάσω το ανθρώπινο παγόβουνο που η μοίρα πετάει πάλι στα πόδια μου, έτσι για να με δοκιμάσει μία ακόμη φορά.

Ο Κριστιάν Μοντέο με περιμένει για να με εκδικηθεί. Με την ξεθωριασμένη ουλή στο πρόσωπό του, που εγώ η ίδια χάραξα με το σουγιά μου.

«Ήξερα ότι θα γυρίσεις πάλι εδώ. Τίποτα απ’ ό,τι έκανες δε μου άξιζε, Αντόρα. Με πούλησες με τον χειρότερο τρόπο για τα λεφτά και κατηγορείς εμένα; Ετοιμάσου, Αντόρα Ρομέρο. Όταν τελειώσω μαζί σου, δε θα θυμάσαι ούτε τ’ όνομά σου, και γι’ αυτό σου δίνω το λόγο μου!»