Rock Around The ...Bands 1: Οι Μπάντες της Δεκαετίας ’60 - ’70
Περιγραφή:
LATE BLOOMER
[...] πώς στο διάβολο γίνεται εν έτει 2023 με το διαδίκτυο εδώ και πάνω από 20 χρόνια (με όλες τις αστοχίες του) να διαφεντεύει τα πάντα και εσύ να γράφεις εγκυκλοπαίδειες -όχι μία, αλλά και δύο και τρεις- και να μην είσαι τρελός, τη στιγμή που ίσως πιο τρελοί από σένα όπως οι Ira Robbins & Marc C. Strong -to name af few- έχουν σιγήσει; Ε μάλλον γίνεται εάν είσαι ένας διαπλανητικός θεόμουρλος, ένας σκοτεινός Lord Byron του rock 'n' roll σαν τον Γιώργο Μπιλικά. Χρειάζεται ανομολόγητο αλλά και ομολογημένο θάρρος-θράσος, θαρσείν Χρη (ή Χρει όπως προτιμάει) για να το επιχειρήσεις/υλοποιήσεις. Προφανώς το «έχει», όχι επειδή έχει τα εργαλεία, αλλά επειδή έχει cojones και ατελείωτο συναισθηματικό υπόβαθρο.
Έλα τώρα εσύ, να περιγράψεις/ορίσεις το rock 'n' roll. Ευλογία και χαμένος κόπος ταυτόχρονα. Το προσπάθησαν πολλοί πριν απ' αυτόν (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) με επιτυχία οι περισσότεροι. Το σημαντικό είναι ότι το προσπάθησε κι ακόμα κι αν έκανε λάθος προσέγγιση (που δεν έκανε), αυτό είναι που μετράει.
«Days (I remember of my life)», λέει ένα παλιό τραγουδάκι-τραγουδάρα των Kinks, και διηγώντας τα να δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις: Τον Μάη του '68, τα Berkeley's, τους hippies, τη μικροαστική Αθήνα, τρόπους ζωής, ονειροπολήσεις, συζητήσεις με φίλους, ο ένας στην Κοπεγχάγη, ο άλλος στη Νέα Υόρκη, ο άλλος στο Τορόντο, Κυψέλη, Χαλάνδρι, Περισσός, Αμπελόκηποι, Νέο Ψυχικό, συναυλίες, συγκροτήματα, Green Pajamas, David Sylvian, οικογένειες, παιδιά, η γαμημένη η θνητότητα, αλλά πάνω απ' όλα, δεν πουλάς τίποτα, δεν ξεχνάς τίποτα, και μέχρι τελικής πτώσεως δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις.
Αυτό νομίζω πως κάνει ο Γιώργος Μπιλικάς. Κάτι σαν τον Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων, κάτι σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, κάτι σαν τον τελευταίο των ετσιθ-λικά εθελοτυφλούντων. (Κανέλλος Τερζής, Rock Journalist)
