Υγειονομική Πειθάρχηση,Το Ολοκληρωτικό Πρόσωπο της "Δημοκρατίας"
Περιγραφή:
Η ομηρία -στην πραγματικότητα, καταδίκη σε αργό θάνατο- 7.500 περίπου οικογενειών των ελλήνων υγειονομικών που αρνήθηκαν να ενδώσουν στην απαίτηση για καταναγκαστικό εμβολισμό είναι το αποκορύφωμα του ολοκληρωτικού εφιάλτη με υγειονομικό πρόσχημα στον οποίον έχει εδώ και δύο χρόνια βυθιστεί η ελληνική (και ασφαλώς όχι μόνο η ελληνική) κοινωνία· εφιάλτη στην ανάπτυξη του οποίου είδαμε να γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα όλο το νομικό-δικαιωματικό οικοδόμημα για το οποίο ήταν υπερήφανες οι φιλελεύθερες δυτικές μεταπολεμικές «δημοκρατίες». Η αγαστή συνεργεία εθνικών κυβερνήσεων, υπερεθνικών θεσμών και δικαστικής εξουσίας, υπό το μακάβριο ισοκράτημα ενός υπερσύγχρονα οργανωμένου εργοστασίου προπαγάνδας, των κρατικά ελεγχόμενων ΜΜΕ ως μηχανισμού παραγωγής «fake news» και συμβολικής εξόντωσης κάθε αποκλίνουσας γνώμης, θύμισαν ως την τελευταία λεπτομέρεια ημέρες που έζησε η Ευρώπη στη δεκαετία του 1930: ημέρες του γερμανικού ναζισμού και των ποικιλότροπων φασισμών, τις οποίες δεν έπαυε να ξορκίζει το συλλογικό φαντασιακό και η δημόσια ρητορική έκτοτε.
Πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό; Για να γίνει κατανοητό θα έπρεπε να επιχειρήσει κάποιος μιαν ανάλυση του παγκόσμιου συστήματος και των τελευταίων μετασχηματισμών του διεθνούς καπιταλισμού, πράγμα που δεν έχουμε βέβαια τον χώρο να κάνουμε εδώ. Εκείνο που πρέπει να έχουμε σταθερά κατά νου, πάντως, είναι ότι οι ολοκληρωτισμοί του εικοστού αιώνα δεν ήταν απλώς ένα ιστορικό ατύχημα. Ο ολοκληρωτισμός ενοικεί στον πυρήνα του καπιταλισμού, είναι αυτό στο οποίο τείνει ο καπιταλισμός εάν αφεθεί να εξελιχθεί απρόσκοπτα σύμφωνα με την «εμμενή» του λογική. Και αυτό σημαίνει επίσης ότι, αν δεν ανατραπεί με συνειδητή δράση, το πολιτικό του εποικοδόμημα θα αναγεννιέται σε όλο και πιο αυταρχικές μορφές, σε όλο και πιο δυσδιάκριτη σχέση με τον βαθμιαία εκκενούμενο από περιεχόμενο κοινοβουλευτισμό. Αυτό είναι το σημείο που μοιάζει να έχουμε φτάσει σήμερα. Η λεγόμενη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, η γενίκευση των εφαρμογών του αυτοματισμού και του κυβερνητικού ελέγχου, έχουν κάνει το όραμα αυτό πραγματώσιμο όσο ποτέ στο παρελθόν και, ταυτόχρονα, γίνονται τα όπλα για την εξουδετέρωση των τεράστιων κοινωνικών αναταραχών που αυτή η τελευταία μετάλλαξη του διεθνούς καπιταλισμού είναι αναπόφευκτο να γεννήσει. Όλο και πιο απερίφραστα λέγεται από επίσημα χείλη πως η μαζική δημοκρατία δεν χρειάζεται ή δεν λειτουργεί πλέον - είναι μάλιστα εμπόδιο στις νέες τεχνικές διακυβέρνησης. Και η εξάλειψη της δημοκρατίας, το κατεξοχήν επίδικο του χρηματοπιστωτικού/ψηφιακού καπιταλισμού των ημερών μας, συμπυκνώνεται σε αυτό που λέμε τεχνικοποίηση της πολιτικής.
