Η φύση είναι πανταχού παρούσα στο ποιητικό έργο του Georg Trakl. Δεν πρόκειται όμως για τη φύση των ρομαντικών ή της παραδοσιακής λυρικής φυσιολατρίας αλλά, όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο ποιητής Ανδρέας Αγγελάκης στην εισαγωγή της μετάφρασής του ποιημάτων του Georg Trakl και του Hermann Hesse, η φύση εδώ «παίρνει μία μεταφυσική, σχεδόν δαιμονιακή διάσταση». Αυτή η διάσταση προβάλλεται ανάγλυφη και στο Grodek, το τελευταίο ποίημα που ο Trakl έγραψε πριν αυτοκτονήσει το 1914 σε νοσοκομείο της Κρακοβίας και στο οποίο αντικατοπτρίζεται όλη η φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία ο ποιητής άμεσα βίωσε υπηρετώντας στο Υγειονομικό Σώμα του Στρατού.
Στο συγκεκριμένο ποίημα, η φύση έρχεται να πλαισιώσει το απέραντο τοπίο του θανάτου (αποτέλεσμα του πολέμου), επενδυόμενη με τις ιδιαίτερες σκοτεινές και απειλητικές αποχρώσεις της εξπρεσιονιστικής γραφής του ποιητή. Τα δύο αυτά στοιχεία (φύση – θάνατος), προσπάθησα να συνδυάσω στη μελοποίηση του ποιήματος, τα οποία, αν και φαινομενικά αντιθετικά, συνυπάρχουν στο έργο του Trakl: τόσο η φύση όσο και ο θάνατος διατρέχουν όλα του σχεδόν τα ποιήματα με τα φυσικά φαινόμενα να αποτελούν εικόνες ή μεταφορές μιας εσώτερης εμπειρίας του πραγματικού θανάτου. Έτσι, από καθαρά συνθετική άποψη, τα επί μέρους «αθώα» στοιχεία της φύσης και τα αντίστοιχα «σκοτεινά» στοιχεία του θανάτου (υπό τη μορφή των μελωδικο-ρυθμικών μοτίβων), αλληλοδιαπλεκόμενα, οδηγούνται σταδιακά σε ένα κορύφωμα προαναγγέλλοντας την τελευταία φράση του τελευταίου στίχου του ποιήματος, «…αυτούς που δεν γεννήθηκαν ακόμη».
Το έργο είναι αφιερωμένο στην υψίφωνο Λένια Ζαφειροπούλου και στο συνθέτη και μαέστρο Θόδωρο Αντωνίου, ο οποίος και μου παράγγειλε το έργο.
Γιώργος Ζερβός | 
