ΚΟΜΙΚ ΣΑΤΙ

Περιγραφή:

Από όταν ήμουν μικρή, οι φανταστικοί μου φίλοι ήταν σελέμπριτιζ. Όποτε είχα μοναξιές, στεναχώριες ή απλώς βαρεμάρα, έκανα φανταστικούς διαλόγους με διάφορους/ες μουσικούς, συγγραφείς, ηθοποιούς, ζωγράφους κλπ – πάντα πεθαμένους, συνήθως όσο πιο πεθαμένους τόσο καλύτερα. Αυτοί οι διάλογοι κατέληγαν πάντα να με κάνουν να ξεχνιέμαι, να παρηγορούμαι, ακόμη και να διασκεδάζω. Με τη βοήθεια λοιπόν αυτού του κομματιού μου που ήταν πάντα εκεί για μένα (sic) με τη μορφή εντελώς νεκρών σελέμπριτιζ, κατάφερα να φτάσω στο 2020 για να ζήσω κι εγώ αυτή τη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας που ζούμε όλες/οι μας εξαιτίας της πανδημίας. Αφού τσιμπήθηκα αρκετές φορές για να σιγουρευτώ πως δεν βλέπω απλώς ένα κακό όνειρο, κι αφού βεβαιώθηκα πως η φάση τα έχει όλα, και μοναξιά και στεναχώρια και βαρεμάρα, εμφανίστηκε ο (παλιός) φανταστικός μου φίλος ο Σατί. Για όσους/ες γνωρίζουν τη δουλειά του, μάλλον το πρώτο που τους φέρνει στο μυαλό είναι το χιούμορ του, σουρεαλιστικά ξεκαρδιστικό, το οποίο ξαναανακάλυψα κατά τη διάρκεια του λοκντάουν της άνοιξης του 2020 στο Λονδίνο, με αφορμή την επιμέλεια του βιβλίου «Τα τετράδια ενός θηλαστικού» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Παράξενες Μέρες. Για όσους/ες όμως τον γνωρίζουν τόσο καλά ώστε να έχουν κάνει φανταστικούς διαλόγους μαζί του, είναι επίσης γνωστό πόσο μοναχικά έζησε ο Σατί, σε ένα μικροσκοπικό Παριζιάνικο διαμέρισμα, φτιάχνοντας μουσική, κείμενα και σκιτσάκια μανιωδώς – όταν δεν έπαιζε πιάνο στα καμπαρέ. Μέσα σε παρτιτούρες, επιστολές, μικρές αγγελίες, άρθρα κλπ βρήκα φράσεις του που τις παρουσίασα μέσα από σκίτσα ως στιγμιότυπα από τους πρόσφατους φανταστικούς διαλόγους μου μαζί του. Αυτό το κόμικ λοιπόν δεν είναι απλώς ένας φόρος τιμής σε ένα υπέροχο μυαλό. Είναι ένας ακόμη φανταστικός μου διάλογος με έναν αγαπημένο φανταστικό φίλο σελέμπριτι, που μου θύμισε πως το να μην παίρνουμε τίποτα – και ιδίως τον εαυτό μας – εντελώς στα σοβαρά, είναι καμιά φορά το μόνο που μπορεί να μας σώσει, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και βέβαια πως δεν υπάρχει μοναξιά, στεναχώρια ή βαρεμάρα όταν έχεις τόσο εκλεκτούς φανταστικούς φίλους σελέμπριτιζ.